هر ساله به عید قربان که نزدیک می‌شویم، برخی روشنفکر‌نمایان، ژست دفاع از حقوق حیوانات برمی‌دارند و ذبح گوسفند و تقسیم گوشت آن بین فقرا و نیازمندان را وحشیانه و غیرانسانی می‌خوانند! گذشته از بهانه‌های بنی اسرائیلی این جماعت روان‌پریش، اما باید دانست که قربانی کردنِ حیوانات در فرهنگ ایرانِ باستان نیز کاملاً مرسوم بود.
گزنفون (Xenophon) مورخ یونانی که در میان هخامنشیان زندگی می‌کرد درباره کورش کبیر می‌نویبسد: «کورش هنگامی که پیر شد، برای بار هفتم به پارس سفر کرد. پس از ورود به پارس، مراسم قربانى را به جا آورد و براى خدايان (دقت شود: برای خدایان)، طبق رسم و رسومات پارسى، بزم رقصى تشکیل داد و بخشش‏‌هایی به دیگران کرد. سپس به قصر خود رفت، در آنجا خوابيد و در خواب شخصى را ديد که به او گفت: كوروش آماده شو، به زودى تو نزد "خدايان" خواهى رفت. پس از آن كوروش بيدار شد و فهميد، كه زمان مرگش فرا رسيده، بنابراين حيواناتى براى قربانى انتخاب كرده موافق عادات مذهبى به سر كوه‌ها رفت، تا آن‌ها را خدايان قربانى كند.» (گزنفون، كوروش‌‏نامه‏، ص 266؛ حسن پيرنيا، تاريخ ايران باستان‏، ج‏1، ص 464)

پی‌نوشت:
گزنفون، كوروش‌‏نامه‏، ترجمه: رضا مشايخى‏، تهران: انتشارات علمى و فرهنگى، 1386‏، ص 266 (کتاب 8، فصل 7)
حسن پيرنيا، تاريخ ايران باستان‏، تهران: نشر دنياى كتاب‏، 1375، ج‏1، ص 464