وهابیت، تقیه شیعه را کفر و نفاق می‌داند؛ در صورتی‌که تقیه به‌عنوان امری عقلایی و شرعی، یکی از اشتراکات معارفی شیعه و اهل‌سنت است.
در این‌جا به جایگاه آن از منظر مفسر بزرگ اهل‌تسنن یعنی فخر رازی می‌پردازیم:
فخر رازی ذیل آیه «... إِلاَّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً....[آل عمران/28] مگر این‌که از اذیّت و آزارشان بترسید.» می‌گوید: «تقیه در زمانی جایز است که شخص در بین کفار از جان و مال خویش بترسد و با آن‌ها طوری سخن بگوید که توهم دوستی ایجاد کند، به شرط این‌که در دل اعتقادی مخالف با آنان داشته باشد.
شافعی تقیه را در بین مسلمانان نیز جایز می‌داند و تقیه برای حفظ مال را برابر با حفظ جان به‌شمار می‌آورد.»[تفسیرالکبیر، ج8، ص12]

پی‌نوشت:

التفسير الكبير أو مفاتيح الغيب، فخر رازی، دار الكتب العلمية، بيروت، ج 8، ص 12