پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از سایت‌های وابسته به تشکیلات بهائیت، بخشی به نام «کشور مقدس ایران در خلال آثار بهائی» وجود دارد. تشکیلات بهائیت سعی دارد با ذکر چند حکایت از جانب پیشوایان بهائی درباره‌ی ایرانیان، به جذب قلوب ایشان بپردازد. در اوایل این بخش، به نقل از پیامبرخوانده‌ی بهائیت می‌خوانیم: «ای اصحاب ایران شما مشارق رحمت و مطالع شفقت و محبّت بوده‌اید و آفاق وجود به نور خرد و دانش شما منوّر و مزیّن بوده...».(سایت آیین بهائی)
اما بد نیست بدانیم بر خلاف گل و بُل‌بُل‌هایی که به نقل از سرکردگان بهائی می‌خوانیم؛ پیشوایان این فرقه از جمله پیامبرخوانده‌ی آنان، توهین‌های سخت و زننده‌ای نسبت به ملّت شریف ایران داشته‌اند!
هم‌چنان که حسینعلی نوری، ایرانیان را ناس نَسناس می‌خواند (ایقان، ص 196) و یا ایران را مدرسه‌ی دروغ و نفاق و ایرانیان را شاگردان آن می‌خواند.(مائده آسمانی، ج 4، ص 151) وی همچنین با جَهول (بسیار نادان) خواندن ایرانیان (همان، ج 9، ص 87-86) آنان را سنگ‌ریزه و گمراه صِرف خطاب می‌کند.(همان، ج 4، ص 254)

پی‌نوشت:
حسینعلی بهاء، ایقان، مصر: چاپ فرج‌الله زکی، 1933 م.
عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع.