پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با وجود اسناد فراوان در کتاب‌های مورد قبول وهابیت مبنی بر دستور یزید بن معاویه در به شهادت رساندن امام حسین (علیه السّلام) و مشخص نبودن نام مسبّبان آن واقعه، امّا پیروان وهابیت در شبهه‌ای در صدد پاک کردن لکّه‌ی ننگ تاریخی از دامان یزیدیان هستند، به این نحو که چرا شیعیان امام حسین (علیه السّلام) را دعوت کردند و به ایشان نیرنگ زده و او را کشتند.

در پاسخ می‌گوییم: گذشته از جنایات وحشیانه‌ای که در روز عاشورا رخ داد؛ چگونه می‌توان کسی را که مرتکب چنین جنایاتی شده، شیعه نامید؛ از سوی دیگر با توجه به کلماتی که از سوی افرادی که در مقابل امام حسین (علیه السّلام) قرار گرفته بودند، این پرسش مطرح می‌گردد که آیا کسی‌که نسبت به امام معصوم خود، چنین کلمات زشت و اهانت‌آمیزی به‌کار می‌برد، می‌توان نام شیعه، پیرو و دوست‌دار اهل بیت (علیهم السّلام) بر او نهاد؟
الف) کسانی‌که در سپاه عمر سعد حضور داشتند و مواجهه با امام حسین (علیه السّلام) را از روی «بغض پدرش امیرمؤمنان (علیه السّلام)» می‌دانستند؛ چنان‌که در کتاب‌های تاریخی معتبر آمده است: «امام حسین (علیه السّلام) فرمود: وای بر شما! آیا من سنّتی را تغییر داده، دگرگونی در دین خدا پدید آورده، جرمی مرتکب شده، حقّی را واگذارده و به صاحبش بازنگردانده‌ام، که به جنگ من آمده و قصد کشتن مرا دارید؟! در پاسخ گفتند: به جهت دشمنی و کینه‌ای که با پدرت داریم، تو را می‌کشیم.»[1] آیا کسی‌که از روی بغض و دشمنی با امیرمؤمنان (علیه السّلام) به جنگ امام حسین (علیه السّلام) آمده، شیعه است؟
ب) برخی دیگر را می‌بینیم که این تعبیر را که در معتبرترین کتاب‌های مورد قبول وهّابیت آمده، خطاب به امام حسین (علیه السّلام) به‌کار برده‌اند، که پیشاپیش از محضر آقا و مولایمان صاحب‌الزمان (علیه السّلام) پوزش می‌طلبیم: «ای حسین! ای دروغگو، فرزند دروغگو! [پناه می‌بریم به خدا].»[2]
ج) در جای دیگر خطاب به امام حسین (علیه السّلام) این جمله را گفتند: «ای حسین! تو را بشارت باد به آتش دوزخ! [پناه می‌بریم به خدا].»[3] شخص دیگری خطاب به امام حسین و یارانش که در ظهر روز عاشورا به نماز ایستاده بودند، خطاب کرد و گفت: «ای حسین! نمازی که شما می‌خوانید، مورد قبول خداوند نیست! [پناه می‌بریم به خدا].»[4]

و بسیاری از جملات و عبارات اهانت‌آمیز دیگر که نه‌تنها گوینده‌ی آن را از دایره‌ی شیعه بودن، که از دایره‌ی مسلمانی خارج می‌سازد؛ حال با این‌گونه تعابیر آیا می‌توان گفت که گویندگان این کلمات در روز عاشورا از شیعیان، محبان و ارادتمندان امیرمؤمنان (علیه السّلام) و امام حسین (علیه السّلام) بوده‌اند و حال آن‌که بر اساس روایتی که اندکی پیش آمد، شیعه‌ی اهل بیت (علیهم السّلام) کسی است که پیرو آن بزرگواران بوده و برگ شجره‌ی طیبه‌ی رسالت است و جایگاهش در بهشت عدن خداوند است.

پی‌نوشت:

[1]. ثمّ دنا من القوم و قال: یا ویلکم أتقتلونی علی سنّة بدّلتها؟ أم علی شریعة غیّرتها؟ أم علی جرم فعلته؟ أم علی حقّ ترکته؟ فقالوا له: «إنّا نقتلک بغضا لأبیک.» ینابیع المودة لذوی القربی، سلیمان بن إبراهیم القندوزی الحنفی، دار الأسوة للطباعة و النشر، ج 3، ص 80.
[2]. و خرج عمرو بن قرظة الأنصاریّ و قاتل دون الحسین فقتل و کان أخوه مع عمر بن سعد فنادی یا حسین یا کذّاب ابن الکذّاب أضللت أخی و غررته حتّی قتلته فقال إنّ الله لم یضل أخاک بل هداه و أضلّک. تاریخ طبری، طبری، دارالکتب العلمیة، بیروت، ج 3، ص 324.
[3]. ... فلما انتهینا إلی حسین تقدم رجل من القوم یقال له ابن حوزه فقال: افیکم حسین؟ قال: فسکت حسین فقالها تانیه فأسکت حتی اذا کانت الثالثه قال: قولو له نعم هذا حسین فما حاجتک؟ قال: یا حسین ابشر بالنار؛ الکامل فی التاریخ، طبری، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 3، ص 422.
[4]. و قد صلّیت هذه الصلاه التی دنا وقتها. فرفع الحسین رأسه إلی السماء، و قال له: «ذکرت الصلاه جعلک اللّه من المصلّین، نعم، هذا أول وقتها»، ثم قال: «سلوهم أن یکفوا عنا حتی نصلّی».فقال له الحصین بن نمیر: إنها لا تقبل منک؛ تاریخ طبری، طبری، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 3، ص 326.