پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ موضوع اتحاد و هم‌بستگی به‌عنوان یک نیروی کارآمد و بسیار موثر، در پیشبرد امور اجتماعی و حتی فردی، از جمله واقعیت‌های انکارناپذیر در زندگی بشری است، که با کوچک‌ترین تأمل می‌توان به اثرات مثبت آن پی برد و هم‌چنین نبود آن نیز باعث دشوار و تقریباً غیر ممکن بودن زندگی خواهد شد. به‌عنوان مثال اگر هر فرد، بخواهد تمام احتیاجات مادی خود را برطرف کند، که عبارت باشند از: خوراک، پوشاک، مسکن و غیره، تهیه و به‌دست آوردن امور فوق، مخصوصاً در زمان کنونی، تقریبا غیر ممکن خواهد بود و این مهم، تازه بدون در نظر گرفتن موارد دیگر، مانند امنیت و اشتغال و غیره می‌باشد.
این‌جاست که اتکای به قدرت جمعی و اتحاد میان مردم و جامعه زندگی را برای همه افراد بشر، آسان‌تر خواهد کرد و ناگفته پیداست که بدون آن نیز، بسیاری از احتیاجات ابتدایی معطل خواهد ماند. پس وجود این امر بدیهی، سبب گشته تا مردم جهان از ابتداء خلقت با ازدیاد جمعیت کم افراد، هر کدام با به‌دست گرفتن کارهای مختلف، به‌صورت ناخودآگاه، روند تکامل بشری را در برآوردن حاجات یکدیگر، به انجام رساندند و البته هنوز هم این روند، در حال تکامل و رشد بیشتر است.
اما اتحاد و هم‌بستگی تنها مربوط به امور مادی، در زندگی بشر نیست و امور معنوی را نیز شامل می‌شود. به‌عنوان مثال وجود پشتوانه در نشر فرهنگ، بسیار موثر بوده و تبلیغ‌های گروهی شاید راهبردهای بیشتری را نیز داشته باشد. شیعیان در بین فرق اسلامی برای تجمیع مسلمانان و فرق اسلامی، پیشتاز بوده و در این زمینه تلاش‌ها و اقدامات زیادی را انجام داده است، که نمونه آن، نام‌گذاری هفته وحدت و احترام گذاشتن به نقل روایاتی از اهل‌سنت است که تولد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را در دوازدهم ربیع‌الاول می‌داند.[1]
اختلاف در مذهب و عقیده، هیچ‌گاه مانع برای اتحاد نبوده و شیعیان با تأسی به امامان خود، در ایجاد روابط روزمره با دیگر مسلمانان را همیشه مدنظر داشته‌اند؛ در چگونگی معاشرت میان شیعیان و برد ایشان با اهل‌سنت، احادیث زیادی از جانب امامان شیعه در دست است که به نمونه‌ای از آن اشاره می‌کنیم: «معاویه‌بن وهب گوید با امام صادق (علیه السلام) عرضه داشتم: ما با کسانی مجالست و برخورد داریم که به آن‌چه ما معتقدیم اعتقادی ندارند، شایسته است ما با آن‌ها چگونه رفتاری داشته باشیم؟ حضرت فرمود: همان‌گونه که امامان شما با آنان رفتار می‌کنند. به‌خدا سوگند آنان به عیادت مریض‌هایشان و تشییع جنازه‌هایشان رفته و در محاکمشان به‌عنوان شاهد حاضر گردیده و امانت‌های آنان را بر می‌گردانند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. دانا، کد خبر 206684، تاریخ 1393/10/14
[2]. شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، آل‌البیت قم، ج12، ص6