پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وجود ملکوتی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در برابر رسالت خود از مردم هیچ مزدی طلب نکردند، ولی آنان را به محبت علی و اولاد علی (علیهم السلام) فرا خواندند. «لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏.[شوری/23] در برابر این تبلیغ، هيچ مزدی از شما نمی‌خواهم، مگر دوستی خاندانم». و در جای دیگر فرمودند: مزدی هم که از شما خواستم به نفع شماست، «قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُم‏.[سبأ/47] بگو: هرگونه پاداشى كه از شما خواستم، آن پاداش براى خودتان‏ است». بنابراین پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) برای حفظ دین مسلمانان، دستور به محبت امیرالمؤمنین (علیه السلام) می‌دادند.
در این نوشتار به نقل از منابع اهل سنت، به چند روایت نبوی، در توصیه و سفارش به محبت علوی بسنده می‌شود.
«من أحب علياً فقد أحبني، ومن أبغض علياً فقد أبغضني، ومن آذى علياً فقد آذاني، ومن آذاني فقد آذى الله.[1] هر کس علی را دوست بدارد، مرا دوست دارد و هر کس علی را دشمن دارد، مرا دشمن داشته است و هر کس علی را اذیت کند، پس مرا اذیت کرده است و هر کس مرا اذیت کند، خدا را اذیت کرده است».
«من أحب علياً فقد أحبني، و من أحبني فقد أحب الله، و من أبغض عليا فقد أبغضني، و من أبغضني فقد أبغض الله.[2] هر کس علی را دوست بدارد، مرا دوست دارد و کسی‌که مرا دوست بدارد، خدا را دوست داشته است و هر کس علی را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است و کسی‌که مرا دشمن بدارد، خدا را دشمن داشته است».
این دو روایت در این معنی گویا است، که محبت به علی (علیه السلام) مساوی با محبت به پیامبر (صلی الله علیه و آله) و خداست؛ زیرا در حقیقت علی (علیه السلام) جان پیامبر (صلی الله علیه و آله) است. و دشمنی با علی (علیه السلام) مساوی با دشمنی پیامبر (صلی الله علیه و آله) و خداست.
در تاریخ مدینه دمشق آمده است، روزی جبرئیل بر پیامبر نازل شد و فرمود: «ای محمد! خداوند امر فرموده که علی و دوست‌داران علی را دوست بداری، زیرا خداوند، علی و محبین علی را دوست دارد.»[3]
در روایت دیگری پیامبر می‌فرماید: «لَا يُبْغِضُكَ مُؤْمِنٌ وَلَا يُحِبُّكَ مُنَافِقٌ.[4] هیچ مومنی تو را دشمن نمی‌دارد و هیچ منافقی تو را دوست نمی‌دارد».
این روایت به صراحت دشمنی نسبت به علی (علیه السلام) را از موجبات نفاق می‌داند.
همان‌گونه که پیامبر (صلی الله علیه و آله) سفارش به محبت علی (علیه السلام) می‌کنند، خود نیز شیفته و عاشق علی (علیه السلام) هستند، تا جایی که در آخرین لحظات عمر مبارکشان، علی (علیه السلام) را می‌طلبند.
عایشه این ماجرا را این‌گونه نقل می‌کند: هنگامی‌که پیامبر (صلی الله علیه و آله) در حالت احتضار قرار گرفت فرمود: «ادعوا اليّ حبيبي» حبیب و محبوبم را به نزدم بیاورید.
من فورا به سراغ پدرم ابوبکر رفتم و او را به خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) آوردم. اما هنگامی‌که پیامبر چشم‌هایش را باز کرد و پدرم را مشاهده نمود، نگاهش را برگرداند و برای بار دوم فرمود: «ادعوا اليّ حبيبي» حبیب و محبوبم را به نزد من بیاورید.
دراین هنگام حفصه، همسر دیگر پیامبر (صلی الله علیه و آله) و دختر عمر از فرصت استفاده کرده و فوراً پدرش را به خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) آورد؛ اما همین‌که پیامبر عمر را مشاهده کرد، صورت برگرداند و فرمود: «ادعوا اليّ حبيبي» حبیب و محبوبم را به نزد من بیاورید!
در این هنگام علی (علیه السلام) را به خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) آوردند، حضرت همین که چشم‌هایشان را گشودند و علی (علیه السلام) را بر بالین سر خود حاضر دیدند، او را در آغوش گرفته و رازهایی در گوش علی گفتند، تا این‌که از این دنیا چشم بسته و دار فانی را وداع گفتند.[5]
محبت به علی (علیه السلام) آن قدر مهم است، که پیغمبر (صلی الله علیه و آله) نیز در آخرین لحظات عمر، در پی او می‌‌فرستند و در آغوش او جان می‌‌سپارد...

پی‌نوشت:

[1]. شمس الدین محمد بن عمر شافعی(م956)، المجالس الوعظیه فی شرح احادیث خیر البریه من صحیح الامام  البخاری، تحقیق احمد فتحی، دارالکتب العلمیه، بیروت:1425ق، ج2، ص168
[2]. همان، ج2، ص168
[3]. «إنّ جبريل نزل على رسول الله صلى الله عليه وسلم فقال يا محمد إن الله يأمرك أن تحب عليا وتحب من يحبه فإن الله يحب عليا ويحب من يحبه.» ابی القاسم علی بن الحسن شافعی، (م571)، تاریخ مدینه دمشق، تحقیق محب الدین ابی سعید، دارالفکر، بیروت:1995، ج39، ص201
[4]. ر.ک:  قاري، علي بن محمد (م 1014)، مرقاة المفاتيح شرح مشكاة المصابيح، دار الفكر، بيروت، چاپ اوّل، 1422 هـ.ق، ج9، ص3933
[5]. ر.ک: طبرسی، الاحتجاج، نشر مرتضی، مشهد:1404، ج1، ص126؛ عمادالدین، کامل بهائی، مرتضوی، تهران:1382، ص232، به نقل از مناقب ابن شهر آشوب، ج1، ص293