پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با وجود این که امر امامت در قرآن و روایات بیان شده است ولی با این وجود مخالفین این امر با استناد به احادیثی سعی در کتمان آن دارند. چند مدت پیش عقیل هاشمی یکی از مجریان شبکه وهابیت با استناد به حدیثی می‌گفت: «خود امامان شیعه هم امامت را از خود دفع می‌کردند، پس چطور شیعه آن‌ها را به عنوان امام می‌داند».
حدیث مورد استدلال این مجری این بود: « و عنه علیه السلام ایضا: قوم یزعمون انّی امامهم و الله ما انا لهم بامام ، لعنهم الله ما کلما سترت ستراً هتکوه، اقول: کذا و کذا، یقولون انما یعنی کذا و کذا،[1] گروهی گمان می‌کنند که من امام آنانم، به خدا سوگند که من امام آنها نیستم، خدا آن ها را لعنت کند، هر پوشش را که مستور کردم دریدند، من می‌گویم: چنین و چنان، آنان می‌گویند: مقصود او چنین و چنان است». این مجری با استناد به این حدیث می‌گفت امامان شیعه حتی خود را به عنوان امام قبول نداشتند.
اما در پاسخ به این ادعا باید گفت ای کاش عقیل ادامه این روایت را می‌خواند. در ادامه این روایت آمده است که: «انّما انا الامام من اطاعنی. من امام کسی هستم که مرا اطاعت کند.»
واضح است که اطاعت یکی از ارکان مهم در ایمان افراد است. در قرآن می‌خوانیم: «أَطيعُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْكافِرينَ [آل عمران32] از خدا و فرستاده (او)، اطاعت كنيد! و اگر سرپيچى كنيد، خداوند كافران را دوست نمى‏‌دارد.» طبق این آیه کسانی که مدعى محبت خدا و رسول اکرم هستند بايد با اطاعت از فرمان او و پيامبرش اين محبت را عملا اثبات كنند. در ادامه آیه می‌فرماید: «اگر آنها سرپيچى كنند، خداوند كافران را دوست ندارد». سرپيچى آنها نشان مى‏‌دهد كه محبت خدا را ندارند، بنابراين خدا هم آن‌ها را دوست ندارد، زيرا محبت يك طرفه بى معنى است. در حدیث مورد استدلال هم افرادی که از دستورات امام تبعیت نمی‌کنند، امام می‌فرماید: «من امام آن‌ها نیستم».
به راستی چقدر شناخت و تبیعت از دستورات امام ارزش دارد که در کتب معروف اهل سنت آمده است که: «اگر کسی امام را نشناسد به مرگ جاهلیت (کفر و نفاق) مرده است».[2] نکته‌ای که در این حدیث واضح می‌باشد این است که منظور از  شناخت امام فقط شناخت حسب ونسب امام نیست، بلکه زمانی شناخت ارزش دارد که همراه با اطاعت از دستورات ایشان باشد.

پی‌نوشت:

[1]. علامه مجلسی، بحار الانوار ج 2 ص 80، ناشر: دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏، 1403 ق‏
[2]. احمد بن حنبل، مسند أحمد بن حنبل، ج ۴ ص ۹۶، دار النشر: مؤسسة قرطبة، مصر.