این دنیا و این عمر محدود برای شناخت و عبادت خداوند است و هر چه که در جلو این شناخت قرار بگیرد غفلت آور است . از زن و فرزند امکانات مسکن و خودرو ش. شغل و پست و مقام هر چه و همه چیز غفلت آور است حتی دوست داشتن . محبت فرزند و ... مگر اینکه در موازات این شناخت قرار گیرند و آنها را جلوه ای از انوار الهی بدانیم یعنی با نگاه به آنها یاد خداوند بیافتیم . حتی بالاتر از این را عرض کنم . گاهی نشانه و آیات خداوند مانند خورشید و ماه و درخت و کوه و دشت و دمن با این همه عظمت مایه غفلت یه عده انسان و دانشمندان است به این شکل که به جای اینکه با مطالعه این نشانه ها پی به سازنده و عظمت آن ببرند تنها و فقط و فقط در جهت کشف ابعاد و ساختار و مواد تشکیل دهنده و زمان ایجاد و پایان آن تحقیق میکنند و فقط این وقایع را پدیده مادی میبینند که طبیعت آن را به وجود آورده پس برای این عده این نشانه ها شدند مایه غفلت .