عرفان به بنده آموخت که خدا را شکر میکنم به تمامی نعمتها از خوردو خوراک گرفته تا نعمت دست و پا و چشم و ... ولی یوهو به نظرم رسید آیا شکر من فقط باید به خاطر این چیزها باشد . یعنی کسی که از نعمت دست و پا و چشم و ... به دلایلی محروم هست نباید شکر کند و یا کسی که گرسنه و تشنه هخست نباید شکر کند خدا به یکی خانه بزرگ داده شکر میکند و به شخص دیگر خانه کوچک داده یعنی باید کمتر شکر کند و یا کسی که صاحب خانه نیست نباید شکر کند پس میبینیم در هر شرایط بود و نبود و کم و زیاد انسان باید شکر کن ولی مطلبی که میخواهم عنوان کنم و این را از راه عرفان اسلامی در ک کرده ام این هست که یه نعمتی هست که اندازه آن خیلی بزرگ است و شکر اصلی بشر به خاطر آن باید باشد و آن نعمت ولایت علی ابن ابی طالب و اولاد بر حق آن بزرگوار است این نعمت ولایت چنان نعمت بزرگی است که بخش بزرگی از شکر خود بنده را فرا گرفته نعمتی بالاتر از آن را نمیشناسم