مقصود از «حزن» اندوهى است که از ترس ناشى مى‌شود؛ یعنى در این آیه، (به همراهش گفت: از ترس تنهائى و غربت و بى‌کسى و فراوانى دشمن و یکدلى دشمنان من، و اینکه مرا تعقیب کرده‌اند غم مخور که خداى سبحان با ماست؛ او مرا بر دشمنانم یارى مى‌دهد.) این اندوه، بر اثر غفلت از يارى خداوند پیش آمده است و بی‌جا است. نویسنده گمان کرده که خواننده اهل قرآن و آشنا به عبارت قرآن است و ممکن است سؤالی برایش پیش بیاید که برای چند پیامبر نیز در قرآن، عبارت «حزن» مطرح شده؛ به این سؤالات مقدر جواب داده و فرق این موارد را با مطلب مورد بحث بیان کرده و ممکن است به علت کوتاهی مقاله، به دید شما خنده‌دار شده، وگرنه چینش منطقی داشته است.