باید به چند نکته توجه کنید: 1. مراد از امر دین نیست، امر به معنای تدبیر الهی است. 2. معنای یدبر: تدبیر کردن و سامان دادن به وضع جهان هستی است، نه فرستادن و انزال، 3.امر در قرآن به امور تکوینی اطلاق می‌شود نه تشریعی (تکوین به معنای فرمان آفرینش و خلقت)، 4. به عنوان مثال در سوره قمر آیه 50، سوره مؤمنون آیه 27، سوره اعراف آیه 54، سوره ابراهیم آیه 32، سوره نحل آیه12، سوره روم آیه25، سوره جاثیه آیه 12، أمر به معنای تکوینی می‌باشد، 5: ترجمه کردن کلمه یعرج به معنای نسخ، صحیح نیست، بلکه مراد اینست: در روزي كه به اندازه هزار سال درازي اوست اين تدبير به سوي او برمي گردد. يعني بساط تدبير و اراده امور جهان طبيعت و ماده برچيده مي شود 6: در هیچ تفسیری از قرآن از قدیم تا حال، این نوع ترجمه و تفسیر (معنای مطلوب بهائیان برای اثبات پیامبر دروغین خود) نیامده است، 7: فاصله ادیان گذشته با یکدیگر در هیچ مورد یکهزار سال نبوده است (فاصله میان ظهور نوح با حضرت ابراهیم بیش از 1600 سال ، فاصله ابراهیم با موسی کمتر از 500 سال، فاصله حضرت موسی و مسیح 1500 سال، فاصله میان حضرت مسیح و پیامبر اسلام 570 سال بوده است)، 8: ضمیر مقداره به أمر برنمی‌گردد بلکه به یوم برمی‌گردد. جواب سوال سوم اینکه (یدبر) فعل مضارع است و فعل مضارع دلالت بر گذشته نمی‌کند تا شما بگویید چه چیز را تدبیر کرده، علاوه بر یکسان بودن یک روز و هزار سال در برابر قدرت خدا، ممکن است منظور این باشد که شما براى انجام دادن کارى یکهزار سال وقت لازم داشته باشید اما خداوند در یکروز (بلکه کمتر) آن را انجام مى دهد، دیگر اینکه {یک روز از روزهای آخرت، همانند یکهزار سال در دنیا است} (و پاداش و کیفرش نیز به همین نسبت افزایش مى یابد) لذا در روایتى مى خوانیم : ((ان الفقراء یدخلون الجنة قبل الاغنیاء نصف یوم ، خمسماة عام : تهیدستان قبل از ثروتمندان به نصف روز - پانصد سال - زودتر وارد بهشت مى شوند)) جواب سؤال آخر: مراد از اینکه، از آسمان به زمین امر تدبیر می‌شود این نیست که خداوند جایگاهی در آسمان دارد بلکه منظور از آسمان، بلند مرتبگی جایگاه خداوند است، همانطور که تمام انبیای الهی و معصومین موقع دعا، دستان خود را به طرف آسمان بلند می‌کردند که برای تعظیم جایگاه خداوند بوده است و این معنی را نمی‌دهد که نعوذبالله خداوند در آسمان ساکن است، اگر بخواهیم یک مثال عامیانه بزنیم: هرگاه شخصی وارد مجلسی می‌شود، برای احترام گذاشتن، به او گفته می‌شود بفرما بالای مجلس، در صورتی که آن خانه و مجلس از لحاظ ، ارتفاع بالا و پایین ندارد.