1. برای یک ادعا مراجعه اصولی به رفرنس‌ها لازم است. اما آیا جناب حمید مراجعه اصولی به رفرنس‌ها داشته اند؟ کدام رفرنس؟ در متن ایشان هیچ رفرنسی بیان نشده است. ایشان حتی همان استعلام را نیز انجام نداده‌اند. مدعی شده اند که آیین جنیف ابراهیم "هیچ" ارتباطی با ایرانیان نداشت. این انکار، آن هم از اساس و بنیان، بر اساس کدام استعلام از کدام منبع تاریخی صورت گرفته است. جناب حمید پاسخی به این سؤالات دارند؟ 2. آنچه جناب حمید ذکر کردند، در مقام ابراز تردید نبود. (هرچند ایشان مدعی هستند که برای ابراز تردید این سخن را گفتند، لیکن سخن کنونی ایشان عقب نشینی روشنی از سخن پیشین است). پیشتر گفتند: "هیچ" ارتباطی میان ایرانیان و آیین حنیف ابراهیم نبود. خواننده عاقل باید داوری کند که آیا این سخن، ابراز تردید است؟ یا قضاوت و اعلام صریح؟ مشخص است که اعلام صریحی داشته اند و اکنون متوجه خطا بودن سخن پیشین خود شده اند. در پایان نیز مثالی مغلطه آمیز آن هم به شیوه‌ای نامعقول و برای فرار به جلو داشته است. مثال ایشان این بود که اگر کسی ادعا کند "همه ایرانیان" مجسمه بودا در منازل خود داشته اند، مخاطب حق دارد انکار کند و اثبات اینکه مجسمه بودا در خانه همه ایرانیان بوده است، بر عهده مدعی است. میگوییم که این مقال جناب حمید، مغلطه‌ای از سخیف‌ترین شکل ممکن است. اولاً کسی مدعی نشده که "همه ایرانیان" پیرو آیین ابراهیم بودند. بلکه سخن در این است که پیروی از آیین حنیف ابراهیم بین "برخی" ایرانیان رایج بود. ثانیاً وقتی کسی بگوید در ایران باستان، هیچ بودایی و هیچ مجسمه ای از بودا وجود نداشت، برای نقض سخن او کافی است چند مجسمه از بودا در خراسان قدیم (خراسان بزرگ) به او نشان داده شود که تصاویر آن هنوز موجود است که نشانگر وجود بودایی‌ها در برخی نقاط ایران قدیم است. این شخص بدون داشتن اطلاعات لازم، حق انکار ندارد. باید مطالعه و تحقیق کند. سپس اگر به عدم وجون آن اطمینان یافت، انکار کند. جناب حمید به صرف ندانستن یک مسئله، به انکار اصل موضوع پرداخته است. مانند اینکه کسی نداند فلانی حلال زاده است یا نه، پس به انکار حلال زاده بودن آن شخص بپردازد. این منصفانه و عاقلانه نیست. جناب حمید با نداشتن اطلاعات لازم، میتوانست بگوید "نمیدانم". نه اینکه اصل قضیه را انکار کند. و هر انسان اهل مطالعه و تحقیقی که در متون فارسی میانه مطالعه کرده باشد، درخواهد یافت که بین جماعتی از ایرانیان قدیم (و اشراف و دریاریان برخی حکومت‌ها) ارتباطی روشن با آیین ابراهیم حنیف وجود دارد.