پولي كه عرب به عنوان جزيه از ايراني ها ميگرفت منصفانه بود. مثلاً قرارداد فتح آذربايجان بين حاكم عرب و بزرگان آذربايجان : عتبة بن فرقد ميان خويش و مردم آذربايجان قراردادی مكتوب نوشت: «به نام خداى رحمان رحيم، اين امان‌نامه‌ای است كه عتبة بن فرقد عامل عمر بن خطاب، به مردم آذربايجان مى‏‌دهد، از دشت‌ها و كوه‌ها و دره‏‌ها و اهل همه‌ی دين‌ها، كه‏ جان‌‌ها و مال‌ها و آیین‌های مذهبیِ همگان در امان است، به شرط آنكه جزيه دهند به قدر توانشان. بر كودك و زن بيمارى كه چيزى از دنيا به كف ندارد، و عابد خلوت‏‌نشين كه چيزى از دنيا به كف ندارد، جزيه نيست. امان براى مردمان است و هر كه تحت سرپرستی آنان باشد. بايد مسلمانِ سپاهى، مسلمانان را راهنمايى كنند. هر كس از مردم كه عضو سپاه شود، جزيه‌ی آن سال از او برداشته می‌شود و هر كه عضو سپاه نباشد، مانند دیگران جزیه باید دهد و هر كه بخواهد برود در امان باشد، تا به پناه خود برسد». سندهاش : [۱]. محمد بن جرير طبرى‏، تاريخ الامم و الملوك (تاريخ الطبري‏)، بيروت: روائع التراث العربى، ۱۹۶۷. ج ‏۴، ص ۱۵۳-۱۵۵ و تاريخ طبری، ترجمه ابو القاسم پاينده‏، تهران: انتشارات اساطير، ۱۳۷۵. ج‏ ۵، ص ۱۹۷۹-۱۹۸۱ [۲]. تاریخ بلعمی، تهران: انتشارات سروش، ۱۳۷۸. ج ‏۳، ص ۵۲۹-۵۳۰ [۳]. احمد بن على بن مسكويه‏، تجارب الامم‏، تهران: انتشارات سروش، ۱۳۷۹. ج ‏۱، ص ۴۰۰-۳۹۹ [۴]. و ابن اثير جزرى، تاريخ كامل بزرگ اسلام و ايران، ترجمه: عباس خليلى، ابو القاسم حالت‏، تهران: انتشارات مؤسسه مطبوعات علمى‏، ۱۳۷۱. ج‏ ۹، ص ۳۹-۴۰ ابن اثير جزرى، الكامل في التاريخ، بيروت‏، دارالصادر، ۱۹۶۵. ج‏ ۳، ص ۲۷-۲۸ [۵]. ابوالفداء اسماعيل بن كثير الدمشقي، البدایة و النهایة، بیروت: دار إحياء التراث العربي، ۱۹۸۸. ج ۷، ص ۱۳۸ [۶]. تاريخ ابن خلدون، بيروت: دار احياء التراث العربي، ج ۲، ص ۱۱۹ [۷]. یاقوت حموی، معجم البلدان، بيروت: دار الفكر، ج ۱، ص ۱۳۰-۱۲۹