سلام ما میتونیم دو دیدگاه مختلف داشته باشیم،آیا دین وسیله ای برای رشد ماست یا ما وسیله ای برای دین هستیم؟ به نظر من انسان فراتر از دینه،ادیان آمده اند تا نزدیکترین راه را به خداوند نشان دهند ما مسلمانیم چون در خاور میانه به دنیا آمده ایم و بر دین والدینمان استواریم،هندو به این دلیل هندوست چون در هندوستان زاده شده،آیا یک هندو از رحمت و هدایت خداوند بی بهره خواهد ماند؟و آیا ما صرفا به دلیل داشتن دین موروثی اسلام و مذهب شیعه رستگاریم؟جواب من به هر دو سوال منفی است،هادی صفت خداوند است و خدا تغییر نمیکند همانقدر که خدای ماست همانقدر خدای اکهارت توله هم هست،امیر المومنین به امام حسن میفرماید فرزند زمان خودت باش،اکهارت توله میگوید در لحظه زندگی کن،اگر به نام وجدان همواره در افسوس گذشته باشیم ناشکری بر زمان اکنون نیست آیا حرام کردن زمان جبران نیست؟آیا زندگی بدون اضطراب آینده شکر گزاری و توکل نیست؟ خداوند میفرماید ای بنده من از رحمت خداوند نا امید نباش ،خداوند صاحب و مالک ماست وقتی او ما را میبخشد چرا ما خود را نبخشیم،یعنی میخواهیم از خداوند پیشی بگیریم؟پس اگر اکهارت توله در مورد بخشش خود صحبت میکند،در مورد برداشتن باری صحبت میکند که سنگینی اش مانع حرکت فرد و استفاده از لحظه حال است بنابراین زیباست که سخن زیبا را صرفنظر از نویسنده آن بشنویم و اگر درست و راهگشامیپنداریم عمل کنیم