پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه روایت می‌کند: روزی رستم و هفت تَن از پهلوانان (گُردان) ایران برای شکار به نخجیرگاه افراسیاب رفتند و از او رخصت نگرفتند (یعنی بدون اجازه وارد توران زمین شدند). افراسیاب که از این داستان آگاه شد، بر آن شد که رستم را به دام اندازد. پس سی هزار جنگجو برگزید و سوی رستم تاخت. پس نبردی رخ داد. رستم و هفت جنگجوی ایرانی، با تیغ‌های هندی در دست، بسیاری از تورانیان را کشتند. چنان که زمین پر از اجساد بی‌سر و سرهای بی‌تن شده بود و خاک ناپدید!

بكشتند چندان ز جنگ آوران
كه شد خاك لعل از كران تا كران

فگنده چو پيلان بهر جاى بر
چه با تن چه بى‏‌تن جداكرده سر

به آوردگه جاى گشتن نماند
سپه را رهِ برگذشتن نماند

تحلیل: کسی که شاهنامه فردوسی را بخوانید درمی‌یابد که فردوسی بارها و بارها از شاهان و جنگجویان ایران، تصویری مایل به سیاهی ترسیم کرده است. در همین داستان، رستم بدون اِذن وارد شکارگاه افراسیاب می‌شود. یعنی تمامیت ارضیِ یک کشور همسایه (که دشمنی دیرینه‌ای با ایران دارد) را نقض می‌کند. به همین هم اکتفاء نمی‌کند. بلکه رستم و یارانش، هزاران نفر از سربازان تورانی (که در این داستان، در نقش مدافعان سرزمین خود ظاهر می‌شوند) را سر می‌برند. چنان که زمین پر از اجساد بی‌سرِ سربازان تورانی شده بود.

پی‌نوشت:

[1]. حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاهنامه، بر اساس نسخه مسکو، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی و مرکز خدمات کامپیوتری نور، 1389، شماره ثبت کتابخانه ملی: 815279، ص 171.
میترا مهرآبادی، شاهنامه کامل فردوسی به نثر پارسی، تهران: انتشارات روزگار، 1379، ج 1، ص 388.