پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وزارت اطلاعات با صدور بیانیه ای اعلام کرد که سربازان گمنام امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، اعضای هسته مرکزی تشکیلات جاسوسی بهائیت را بازداشت کردند. به گزارش حوزه امنیتی دفاعی ایرنا، وزارت اطلاعات در این اطلاعیه اعلام کرده است: متهمین بازداشت شده مستقیماً با کانون صهیونیستی موسوم به بیت العدل مستقر در فلسطین اشغالی در ارتباطِ تشکیلاتی بودند.

بنا بر اعلام وزارت اطلاعات، یافته های مستند اطلاعاتی حکایت دارند که کانون پیش گفته، سال گذشته راهبرد احیای تشکیلات فرقه ضاله بهائیت در ایران را تحت عنوان «خط تبلیغ تهاجمی» و مأموریت ویژه جمع آوری هدفمند اطلاعاتی به شبکه بازداشت شده ابلاغ نموده بود. همچنین مأموریت های تبلیغ گسترده‌ آموزه‌های استعمار ساخته بهاییت و نفوذ در محیط های آموزشی در سطوح مختلف و به‌طور خاص مهدکودک های سراسر کشور را محوّل کرده بودند.(1)

اما در بررسی موج بازداشت اعضای تشکیلات بهائیت در ایران باید گفت:

اول: رهبران، رسانه ها و حامیان تشکیلات بهائیت در حالی قصد دارند علت بازداشت های اخیر را باور این افراد به فرقه بهائی بیان کنند که گویا تا پیش از آن، این افراد به بهائیت باور نداشتند! گویا تنها این افراد در کشور هستند که بهائی باورند! گویا به هیچ وجه آثار تبلیغی مکتوب و الکترونیکی مرتبط با فرقه بهائیت از آنان ضبط نشده است!(2) گویا با تشکیلات برانداز بهائیت مرتبط نبوده و اقدام به شبکه سازی در کشور نمی کردند! گویا تا کنون اقدام به راه اندازی مراکز آموزشی مخفی و بدون مجوز و مغزشویی کودکان مسلمان نکردند!(3)

دوم: مگر رهبران بهائیت پس از حکم دادستانی کل کشور مبنی بر ممنوعیت فعالیت بهائیت در سال 1362 ش تعهد ندادند که: «کلیه مراکز بهائیت در ایران تعطیل است و کسی در ایران بهائی شناخته نمی شود.»(4) پس چرا به آن پایبند نبودند و لحظه ای از تبلیغ تهاجمی در ایران و کادرسازی برای تشکیلات بهائیت دست بر نداشتند؟! مگر نمی دانند تبلیغ تبشیرى اقلیت هاى دینى (چه رسد به فرقه های ضالّه و استعمارساز) و تلاش برای بیرون بردن مسلمانان از آئین خود، در ایران خلاف است و پیگرد دارد؟!(5)

سوم: چگونه می توان مبلّغ و عضو کالتی غیرقانونی در کشور بود و علت برخورد با خود را عقاید شخصی دانست؟! به راستی اعضاء و فعالین تشکیلات سیاسی برانداز که دشمنی خود را با نظام اسلامی در ایران، از پیش از شکل گیری انقلاب در ایران آغاز و تا کنون به روش‌های مختلفی ادامه داده (6) را می توان تنها باورمند به بهائیت دانست؟! اگر تنها باور به بهائیت در ایران جرم بود که تاکنون باید تمامی بهائیان زندان های ایران را اشغال می کردند! اما می بینیم که نه تنها اینگونه نیست، بلکه رسانه های تشکیلات بهائیت هم ناخواسته اعتراف می کنند که همراه دستگیر شدگان بهائی کتاب، جزوه و نقشه های تبلیغی و اسناد ارتباطی با تشکیلات صهیونیستی بیت العدل کشف و ضبط می شود!(7)

چهارم: به راستی چگونه می توان از بهائیت انتظار پایبندی به تعهدات و فرمانبرداری مدنی داشت در حالی که در ساختاردهی تشکیلات، کادرسازی و تبلیغ تهاجمی، حتی شرایط پیشوایان بهائی هم در چاپ، نشر، تبلیغ و کادرسازی بدون اجازه حاکمیت را رعایت نمی کند: «امر قطعی الهی این است که باید اطاعت حکومت نمود. این هیچ تأویل بر نمی‌دارد و تفسیر نمی‌خواهد، از جمله اطاعت این است: کلمه بدون اذن و اجازه حکومت نباید طبع گردد...»(8)

یا آنجا که پیشوایان بهائی حتی اجرای احکام خود (که تبلیغ نیز جزء آن است) را منوط به تعارض نداشتن با قوانین حکومتی در کشورها ذکر کرده اند: «احكامی را كه حضرت بهاءالله در كتاب اقدس نازل فرموده‌اند، در صورتی كه اجرايش ممكن و مستقيماً با قوانين مدنی مملكت مغاير نباشد، بر همه ياران الهی و تشكيلات بهائی در شرق و غرب عالم فرض و واجب است».(9)

البته که آزادى مذهب با ممنوع بودن تبلیغ تهاجمی و شبکه سازی و به راه اندازی تشکیلاتی غیرقانونی، دو مسئله کاملاً متفاوت است و نمی توان آزادی عقیده را مساوی با این موارد دانست.

پی‌نوشت:
(1). خبرگزاری ایرنا، تیتر خبر: اعضای هسته مرکزی حزب جاسوس بهاییت توسط وزارت اطلاعات دستگیر شدند، کد خبر: 84841086، 10 مرداد 1401.
(2). همان.
(3). جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: نفوذ مربّیان بهائی به چند مهدکودک در شیراز!
(4). زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381، صص 317-307.
(5). همان.
(6). خبرگزاری مشرق، تیتر مقاله: اعترافات جالب 9 نجات‌یافته از بهائیت، کد خبر: 226528، 1392/4/4؛ همچنین بنگرید به مقاله‌ی: مقایسه پیام بیت ‌العدل در انقلاب اسلامی و فتنه‌ی 88
(7). به عنوان نمونه، بنگرید به مقاله: پیرامون دستگیری یکی از مبلّغان بهائی 
(8). اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، صص463-464.
(9). حسینعلی نوری، اقدس (مقدمه‌ی کتاب)، نسخه الکترونیکی، ص 14.