پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله دلایلی که فرقه‌‌ی بهائیت برای حقانیت پیشوایان خود بدان استدلال می‌کند، استمرار فیض الهی از جانب خداوند در ارسال پیامبران متناسب با هر عصر است. ایشان با تمسک به آیات قرآنی، سعی در قرآنی جلوه دادن این دلیل دارند؛ لذا با تحریف معنوی برخی آیات، سعی در اثبات حقانیت خود از این طریق دارند.
به همین منظور، جناب حسینعلی نوری رهبر فرقه‌ی بهائی در کتاب ایقان آورده است: «گفتند بعد از موسی و عیسی موافق کتب نباید نبی مستقل که ناسخ شریعت باشد، مبعوث شود. باید شخصی بیاید که مکمل شریعت قبل باشد. این آیه مبارکه که مشعر بر جمیع مطالب الهیه و مدل بر عدم انقطاع فیوضات رحمانیه است نازل شد: «وَ لَقَدْ جاءَکُمْ يُوسُفُ مِنْ قَبْلُ بِالْبَيِّناتِ فَما زِلْتُمْ في‏ شَکٍّ مِمَّا جاءَکُمْ بِهِ حَتَّي إِذا هَلَکَ قُلْتُمْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ مِنْ بَعْدِهِ رَسُولاً کَذلِکَ يُضِلُّ اللَّهُ مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ مُرْتابٌ [غافر/34]؛ پیش از این یوسف دلایل روشن برای شما آورد، ولی شما هم‌چنان در آن‌چه او برای شما آورده بود تردید داشتید تا زمانی که از دنیا رفت، گفتید: هرگز خداوند بعد از او پیامبری مبعوث نخواهد کرد! این گونه خداوند هر اسراف‌کار تردیدکننده‌ای را گمراه می‌سازد».[1]
در ادامه لازم است با ذکر دو نکته، به بررسی ادعای رهبر بهائیان پیرامون استدلال ایشان به این آیه، بپردازیم.
نکته اول: آیه‌ی فوق به محکومیت و سرزنش کسانی اشاره می‌پردازد، که اسلام را نمی‌پذیرفتند و معتقد بودند پس از حضرت موسی (علیه‌السلام)، هرگز پیامبری مبعوث نخواهد شد. بنابراین این آیه نفیاً و اثباتاً، هیچ اشاره‌ای به ادعای بهائیان ندارد. چرا که در موارد مشکوک، به قدر متیقن اکتفا می‌شود.
نکته دوم: بر فرض هم که استدلال بهائیان را پیرامون این آیه قبول کنیم، بازهم چیزی نصیب ایشان نمی‌شود. چرا که این آیه مستقیماً به حقانیت پیامبری اشاره می‌کند که همراه با «بیّنات» است و مراد از بیّنات در این آیه، معجزاتی است که اثبات می‌کند پیامبر را خداوند مبعوث کرده است.[2]
این در حالیست که حسینعلی بهاء پیشوای بهائیان، چنین معجزاتی ارائه نکرده و مدعیست: «معجزات انبیاء، دلیل بر حقانیت و اعتبار تعالیم آن برگزیدگان الهی نیست، بلکه کلمات ربانی که از قلم یا لسان انبیای الهی در هر دوری از ادوار صادر شده، بزرگ‌ترین و آشکارترین نشانه‌ی مظهریت آنان بوده است»[3]؛ به علاوه می‌توان گفت: اساساً پیروان این فرقه، برای اثبات پیامبری رهبران خود، منکر معجزه شده و در برخی موارد، حتی آن را مخالف عقل می‌دانند.[4]
در نتیجه، نمی‌توان مبنای یک بام و دو هوایی بهائیان را پیرامون این آیه پذیرفت؛ چرا که ایشان از یک سوی این آیه را دلیل بر حقانیت خود می‌داند و از سویی دیگر معجزه را که لازمه‌ی ثبوت پیامبری در این آیه ذکر شده، منکر می‌شوند.

پی‌نوشت:

[1]. حسینعلی نوری، ایقان، نسخه الکترونیکی، برگرفته از کتاب‌خانه جامع آثار بهائی حیفا، ص 140.
[2]. محمود زمخشری، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، بیروت: دارالکتب الإسلامی، چ 6، 1407 ق، ج 4، ص 166.
[3]. حمید فلاحی، مهدی فاطمی‌نیا، دیدار با تاریکی، تهران: عابد، 1390ه.ش، ص 182.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: معجزه از دیدگاه بهائیان