ملاک و معیار برای حق و حقیقت یعنی این‌که هر کس به هر اندازه با آن معیار نزدیک بود به حق و حقیقت نزدیک‌تر است. رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از میان همه‌ی اصحاب و یاران، امیر المومنین (علیه‌السلام) را ملاک و معیار در سنجش حق قرار داد. «علی مع الحق و الحق مع علی» طبق این روایت، امیرالمومنین (علیه‌السلام) همواره با حق بوده و «حق» نیز پیوسته قرین و همراه ایشان بوده است. دیگر این‌که این دو هیچ‌گاه از یکدیگر مفارقت نیافته و از یکدیگر جدا نمی‌شوند. عصمت واقعی که شیعیان برای امامان خود قائل هستند را می‌توان از این روایت به خوبی فهمید چرا که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر «همراهی با حق» و عدم اشتباه در گفتار و کردار (که همان عصمت باشد) را برای امیرالمومنین (علیه‌السلام) بیان فرمودند.

حدیث فوق را هیثمی از ابوسعید خُدری روایت کرده و در پایان گفته: «تمام افرادی که در سند این روایت آمدند مورد وثوق و اطمینان هستند.»[1] و سعد بن ابی‌وقاص و ام‌سلمه نیز این حدیث را روایت کرده و گفتند: «این روایت را بزّار روایت کرده و در آن سعد بن شعیب وجود دارد که من او را نمی‌شناسم و بقیه رجال آن صحیح هستند».[2] از دیگر افرادی که این روایت را نقل کردند می‌توان به خطیب بغدادی، غلام ابوذر، و ابوجعفر اسکافی از عمار یاسر و ابن‌کثیر از ابوسعید و ام‌سلمه اشاره کرد.[3] امّا با وجود اسناد و مدارک فراوانی که به تعدادی از آن در این مقاله بدان اشاره شد، بزرگ پیرو مکتب اموی، ابن‌تیمیه حرّانی که چشم دیدن فضائل امیر المومنین (علیه‌السلام) را ندارد، در برابر این روایت به شدت موضع گرفته و گفته: «این سخن روافض (شیعیان) که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرموده: «علی با حق و حق با علی است و این دو هرگز از هم جدا نمی‌شوند، و در کنار حوض بر من وارد می‌شوند» از بزرگ‌ترین دروغ‌ها و نادانی آن‌هاست. زیرا این حدیث را نه با سند صحیح و نه با سند ضعیف، هیچ‌کس از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل نکرده، حال چگونه شیعیان ادعا می‌کنند که همگی این روایت را نقل کرده‌اند؟ دلیل دیگر بر بطلان ادعای شیعیان این‌که حق بر مدار هیچ‌کس جز پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نمی‌چرخد، چرا که اگر حق بر مدار علی (علیه‌السلام) بچرخد، لازمه آن عصمت است و این از نادانی شیعیان است که چنین ادعایی کنند. عاقلان می‌دانند که علی (علیه‌السلام) سزاوارتر از ابوبکر، عمر، عثمان و دیگران در عصمت نیست و چون در میان نامبردگان کسی معصوم نیست، پس دروغ بودن ادعای شیعیان فهمیده می‌شود.»[4]

خوانندگان محترمی که با دقّت، متن بالا و ایراد ابن تیمیه را مطالعه کردند به سادگی متوجه استدلال سست و بی‌پایه و بدون مدرک ابن‌ایمیه در مقابل آن همه روایاتی که در منابع روایی خودشان آمده بود، گردیدند و این واقعیت برایشان روشن شد که در واقع این خود ابن تیمیه است که مستحق چنین اتهاماتی است و نه شیعیان.

پی‌نوشت‌:

[1]. الهیثمی، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، دار الکتاب العربی، االقاهره بیروت، 1407ه.ق، ج7، ص235
[2]. همان.
[3]. تاریخ بغداد، تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، دار الکتب العلمیه، ج14، ص322
[4]. ابن تیمیه، منهاج السنه النبویه، تحقیق: محمد رشاد سالم، موسسه قرطبه، 1406ه.ق، ج4، ص238. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.