اسلام
مقام معظم رهبری، در خصوص دیدگاه امام درباره مردم‌سالاری و انتخابات خاطرنشان کردند: امام انتخابات را «فریضه دینی» می‌دانستند و در وصیت‌نامه خود می‌گویند: «عدم حضور در انتخابات، در برخی مقاطع، چه بسا گناهی در رأس گناهان کبیره باشد» و «کوتاهی در مشارکت، پیامدهای دنیوی و حتی تا نسل‌های بعد داشته باشد
«قاضی عیاض می‌گوید: گویا رسول اکرم (ص) با تابش نور وحی، آن‌چه را بین حسین (ع) و قاتلین آن سرور واقع‌شدنی بود می‌دانست و لذا مخصوصاً نام حسین (ع) را برد و فهماند که او و حسین (ع) از حیث وجوب محبت و حرمت تعرض و محاربه، چون شخص واحدند».
از سلمان فارسی وارد شده که رسول اکرم دست بر کتف حسین گذارد و فرمود: «انّه الامام بن الامام تسعه من صلبه ائمه ابرار امناء معصومون.
شیعه بدین جزع و فزع مخصوص نیستند، در همه بلاد، اصحاب شافعی و بوحنیفه و فحول علما و بزرگان همانند غزنوی، خجندی، ماشاده، مجد همدانی، سمعانیان، ابوالمعالی جوینی، نزاری و... علمای رفته و باقیان از فریقین در موسم عاشورا این تعزیت، با جزع و نوحه و زاری داشته‌اند و بر شهدای کربلا می‌گریسته‌اند...
یکی از افرادی که در کربلا امام حسین (علیه السلام) را به منع استفاده از آب تهدید کرد، تمیم بن حصین بود که حضرت او را لعن و نفرین فرمودند و وی در همان روز بر اثر تشنگی زیاد به هلاکت رسید.
لعن از جانب خدا دور ساختن بنده با سخط اوست و از انسان دعا کردن برای گرفتار سخط الهی شدن است. در کتاب دستور العلما هم همین تعریف آمده است، وقتی یک شیعه کسی را لعن می‌کند، منظور او درخواست دور شدن از رحمت خداوند و گرفتار غضب الهی شدن فرد لعن شونده است.
اگر اهل سنت، امام حسین (ع) را بنا به فرموده‌ی پیامبر(ص)، سرور جوانان اهل بهشت می‌دانند؛ باید سیره ایشان را هم قبول داشته باشند، چون حضرت با همین سیره و روش لایق این مقام شده‌اند.
عزاداری محرم فرصت مناسبی است، برای تبیين اهداف عالی قیام حضرت سيد الشهداء (ع) مانند: حيات مجدد اسلام و احيای سنت؛ حفظ مکتب و شريعت؛ تحکيم باورهای دينی مردم با آشنا شدن با معارف دينی؛ پيوند عميق عاطفی ميان امت والگوهای راستين؛ اعلام وفاداری نسبت به مظلوم و مخالفت با ظالم.
عزاداری محرم، مستحب موکد، برگرفته از عرف رایج و یک ذکر عمومی است، و آنان که از این نهضت دور شده‌اند را نزدیک می‌کند. لذا عزاداری عمومی پس از پایان دهه به اتمام می‌رسد، اما یاد امام حسین (علیه السلام)، حرکت، جهاد و خط او فراموش نمی‌شود.
خرافات بر سه اصل «بی‌بنیادی»، «باطل بودن» و «خوش‌آمد مخاطب» استوار است. «حسین اللّهی» و «زینب اللّهی» شدن و از این رهگذر خود را مقدس جلوه دادن، نوعی خرافه و غلو است.
