ابن حجر عسقلانی از اسماعیلی نقل می‌کند: «عایشه فهیم و باهوش بود و روایات بسیاری نقل کرده است و بیش از همه در مشکلات علمی غور کرده است، با این حال نمی‌تواند روایت فرد ثقه‌ای را رد کند مگر با نص دیگری که دلالت بر نسخ، تخصیص یا محال بودن آن کند.»
فتح الباری، ابن حجر، ج7، ص304.

ابن‌تیمیه می گوید: «تصدیق به کرامات اولیاء و آنچه از امور خوارق العاده مانند علم غیب، مکاشفات و انواع قدرت و تأثیرات که به دست آنها جاری می‌شود، از اصول مسلم اهل سنت و جماعت است.»
مجموع فتاوی، ابن تیمیه، ج3، ص156.

ابن تیمیه نقل می کند که در روایت آمده است: خداوند خطاب به مخلوقاتش می فرماید: بنده من! من به چیزی می گویم: باش! موجود می شود. تو اطاعت مرا انجام بده؛ تو را به گونه ای قرار می دهم که به چیزی بگویی: باش! موجود شود. ای بنده من!

در زمان بنی امیّه بر اساس سنتّی که معاویه بنا نهاد بر فراز بیش از هفتاد هزار منبر، علی بن ابی طالب (علیه السّلام) مورد لعن قرار می‌گرفت.
النصائح الکافیة، سید محمد بن عقیل علوی، ص136.

مروان بن حکم از کسانی بود که می‌گفت دفاعی که علی از عثمان کرد هیچ کس نکرد. مع الوصف، لعن امام علی (علیه‌السلام) ورد زبان او بود.

قسطلانى مى نويسد: «نخستين كسى كه اذان را در نماز عيد بدعت نهاد، معاويه بود و اين را ابن ابى شيبه با سندى صحيح روايت كرده است. شافعى در روايتش اين اضافه را دارد كه چون حجاج، استاندار مدينه شد، این بدعت (اذان نماز عيد) را پيش گرفت. به روايت ابن منذر چون زياد استاندار بصره شد، ...