ابن حجر عسقلانی در اثبات استحباب بوسیدن قرآن، به فتوای ابن ابی‌الصیف یمانی، از علمای بزرگ شافعیه، استناد کرده است.
فتح الباری شرح صحيح البخاری، ابن حجر، ج3، ص475.
مقاله: «بوسيدن قرآن هنگام افتادن بدعت است؟!»

زینی دحلان در مورد جنایات وهابیت می‌نویسد: «بین شریف غالب و وهابیت تا سال 1220 قمری، جنگ‌هایی رخ داد و وهابیت بر تمام اطراف مکه غالب شدند و تحت تصرف خودشان قرار دادند و شهر مکه را محاصره کردند، تا جایی که مصیبت و بلا، سخت و دشوار شد و سختی، همه را فرا گرفت و مردم مکه، گوشت سگ و مردار خوردند؛ سپس

ابن کثیر در مورد امام باقر (علیه‌السلام) می‌نویسد: او تابعی جلیل القدر، بسیار باارزش، از اعلام امت در علوم، سیادت و شرافت، ذاکر خدا، خاشع در برابر او، صابر، سلاله‌ی نبوّت، دارای نسب رفیع و حسب عالی، بسیار گریه کننده، عارف به خطرات، دوری کننده از جدال و دشمنی‌ها ... است.

ابن عماد حنبلی در مورد امام باقر (علیه السلام) می‌گوید: «ابوجعفر محمد الباقر بن علی بن الحسین بن علی بن ابی‌طالب (علیهم السلام) از دانشمندان مدینه بود و بسیاری همانند ابوسعید خدری و جابر از او روایت کرده‌اند، او را باقر می‌نامیدند، چرا که علم را شکافته بود اصل آن را می‌شناخت و با ناپیدای آن آشنا

صالحی شامی، از علمای شافعی نقل می‌کند: هنگامی‌که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از دنیا رفتند، ابوبکر بر بالین مطهر آن حضرت حاضر شد و خطاب به ایشان عرض کرد: ای محمد! ما را نزد پروردگارت یاد کن.
سبل الهدی والرشاد، صالحی شامی، ج12، ص299.

قسطلانی می‌نویسد: سزاوار است که زائر حریم مطهر نبوی، بسیار دعا و تضرع کند و به آن حضرت توسل کرده و از ایشان، یاری و شفاعت بطلبد؛ ...