تبلیغ اساسی‌ترین آموزه‌ی بهائیان است که زن و مرد باید در تحصیل فنون آن تلاش نمایند. به مبلغین بهائی سفارش شده برای رخنه در میان مردم، با چهره‌ای عوام فریبانه و زاهدانه و برای آن که کسی متوجه بی‌محتوایی سخنان‌شان نشود، بذر را درون زمینی بپاشند که عاری از آموخته‌های عقلانی و وحیانی باشد تا مقابل آن عکس العملی نشان ندهند.

آن‌قدر تناقض در گفته‌های سران بهائیت وجود دارد که از شمارش خارج است. لذا یک بهائی معتقد، برای فهم درست آموزه‌های به اصطلاح مقدس خود، متحیر می‌ماند که به کدام آنها عمل کند. به عنوان نمونه، بهاء به مردم نسبت جهالت می‌دهد و و عبدالبهاء معتقد است نباید به مردم نسبت جهالت داد یا اینکه بهاء معتقد است که با عقل نمی‌توان به عرفان رسید ولی...

تبلیغ اساسی‌ترین شیوه‌ی بهائیان است تا جایی که زن و مرد باید در تحصیل فنون تبلیغ تلاش نموده و همه‌ی همت خود را صرف این کار نمایند. سران بهائی دریافتند بهترین راه برای فریفتن انسان‌ها، جلوه دادن تعالیمی است که فقط جنبه‌ی شعار دارد. آن‌ها به دنبال شناخت نقاط ضعف مخاطب خود هستند تا خوراک مسموم فکری خود را در روانش جا دهند.

فرقه‌ی بهائیت، که از هر راهی برای تبلیغ و پیشبرد اهداف خود استفاده می‌کند، یکی از راه‌های توسعه‌ی امور تبلیغی خود را، تبلیغ گروهی یافته است. در این نوع تبلیغ 3 امر، سرلوحه‌ی کارشان قرار گرفته است: 1. آموزش و تربیت مبلّغان 2. انتخاب مناطق محروم و فقیر نشین برای فرستادن مبلّغان 3. اعزام دسته جمعی و شروع فعالیت.

یکی از تعالیم دوازده‌گانه‌ی بهائیت، تعلیم «تحرّی حقیقت» است. برای تحرّی حقیقت، نخست باید تحقیق کرد، سپس با استمداد از علم و عقل، حقیقت را یافت و به آن عمل کرد. بهاءالله معیار عاقل و عالم بودن را پذیرش بهائیت می‌داند و به بهائیان می‌گوید: بدون چون و چرا، حرف‌های او را بپذیرند! در حالی که اسلام چنین كسانی را به چهارپایان تشبیه می‌کند.

سرکردگان بهائی و پیروان ایشان، اسلامی را که مدافع حقوق مظلومان عالم و دشمن ظالمان است، دین خشونت معرفی می‌کنند و آئین دروغین خود را، همچون مسیحیان، دین صلح می‌دانند، درحالی که پیشوایان آن‌ها دستور داده‌‍‌اند وقتی قدرت را به دست گرفتید، جز هم مسلکان خودشان، کسی را زنده نگذارند و همه را نابود کنید...