زرتشت و باستان گرایی
در بناهای زرتشتی مربوط به عصر پهلوی، کتیبه‌هایی در ستایش پهلوی نصب شده است. برای نمونه در پیشانی پرورشگاه مارکار نوشته شده: «بنیاد پرورشگه و این مدرسه که مانده از عصر پهلوی شه ایران بیادگار». نظام جمهوری اسلامی ایران نیز زرتشتیان را مجبور به محو این کتیبه‌ها نکرده و نمی‌کند.
تصویری از سنگ مزار خانم فیروزه اردشیر دِمِهر، زن زرتشتی که در 1344 خورشیدی از دنیا رفتند. پوشش تقریباً کامل ایشان که برخاسته از سنت اصیل و کهن زرتشتی است، توجه مرا جلب کرد.
مردان و زنان همگی باید سر خود را بپوشانند و پابرهنه وارد شوند. سر پوشیده، پا برهنه.
مدتی پیش یک گروهک برانداز به پیر چَکچَک (زیارتگاه زرتشتییان در نزدیکی یزد) تاخته؛ اقدام به شعارنویســی روی در و دیـوار کردند. این گروهک، پیشتر درب یک مسجد را نیز به آتش کشیده بودند.
زرتشتیان و مسلمانان در گذر تاریخ، غالباً سازش و همزیستی داشتند و بسیار از یکدیگر تأثیر گرفتند. از نکات قابل توجه، وجود کلمه «الله» در اسامی برخی زرتشتیانِ زرتشتی‌زاده است، سنگ مزارِ شادروان، الله‌وردی بِهمَرد بهمردی متوفای 1348 هجری(؟) خورشیدی.
توییت رسانۀ حکومتی اسرائیل: «ای مردم خلیج عربی! ایران دشمن شماست، نه اسرائیل»! سال‌هاست که رژیم موقت صهیونیستی، رسانه‌ها را به خط کرده؛ با ابزار دروغ، علیه ایران جوسازی می‌کند.
در اسرائیل، یک خیابان فرعی (که گرفتگی فاضلاب هم دارد) به نام کوروش (קורוש) نامگذاری شد. برخی از ایرانیانِ فریب‌خورده نیز دل‌خوش به نام این خیابان شدند. حال آنکه در اسرائیل یک کمپ گردشگری زیبا به نام چنگیزخان مغول (Genghis Khan) هم وجود دارد.
اسرائیل، یک خیابان فرعی را به نام کوروش (קורוש) نامگذاری کرد. برخی ایرانیان نیز ذوق‌مرگ شدند. حال آنکه این نام‌گذاری‌ها به منظور فریب دادن ملت‌هاست. چنان که اسرائیل، یک پارک ملی خود را اسکندر نامید (Alexander River National Park)، همان که هخامنشیان را نابود کرد.
حرم اهل‌بیت، متأثر از هنر و معماریِ عصر ساسانی است، اما حکمت قرآنی هم دارد. در قرآن از قصر سلیمان (ع) و کاخ‌های بهشت، طلاکاری‌ها، آینه‌کاری‌ها و... سخن گفته شده که این‌ها نمــاد آن هستند.
انسان در آغاز برهنه بود، اما هرچه در فرهنگ و تمدن رشد کرد، هرچه انسان‌تر شد، پوشیده‌تر شد. می‌توان گفت که برهنگی بازگشت به مختصات زندگی پیشاتمـدنی است. ارتـداد به جاهلیـت است.
حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه می‌گوید:
خسرو پرویز در کاخ خود، در هنگام نوروز، بر روی تخت پادشاهی می‌نشست. یک موبد هم در کنار او بود:
به نوروز چون بر نشستى به تخت
به نزديک او موبد نيک بختدر درجه پایین‌تر، موبدان و بزرگان کشور نشسته بودند:
محمد امین ریاحی (متوفای 1388) استاد تاریخ و ادبیات و از مسئولین ارشد فرهنگی در عصر پهلوی: شیعیان در طول تاریخ، بیشتر با آداب و رسوم ایرانی موافق و همسو بودند، اما اهل‌سنت کمتر...