تشکیلات بهائیت در جریان‌سازی اخیر خود برعلیه جمهوری اسلامی، حتی از حمایت بهائیان ایران نیز برخوردار نشد. اما بهائیتی که با هدف برچیدن مذهب شیعه تشکیل شده و برای براندازی نظام جمهوری اسلامی تلاش می‌کند، چگونه می‌تواند تقاضای تریبون رسمی در کشور داشته باشد. از طرفی آیا نقد بهائیت بر خلاف شعار تحری حقیقت این فرقه است؟!

تشکیلات بهائی در ژنو، در حالی مدعی نفرت‌پراکنی جمهوری اسلامی برعلیه بهائیان شد که: در وهله‌ی اول با معدوم سازی کتب پیشوایانش و برچیدن بساط تشکیلات جهانی‌اش می‌بایست نفرت‌پراکنی علیه مردم ایران را متوقف کند. در ثانی، تشکیلاتی که تحری حقیقت را تعلیم و ظلم‌پذیری را منش پیشوایان خود معرفی می‌کند، چرا به نقد علمی فرقه‌ی خود معترض است؟

صادق زیبا کلام در مصاحبه‌ای با نشریه تجارت فردا، امیرکبیر را مغرور و از برخورد او با بابیان گلایه کرد. اما مواجهه با جنبش داعشی مسلک بابی که به دنبال نسل‌کشی غیربابیان، نابودی اماکن، زدن گردن مخالفین و سوزاندن کتاب‌های غیربابی بود، تنها در فکر وطن فروشان بهائی و بی‌مغزهای اصلاحات می‌تواند از امیرکبیر شخصیتی ظالم بسازد.

محمد نوری‌زاد، انقلابی نمای دیروز و ضدانقلابی امروز که خود را برتر از علمای شیعه برمی‌شمارد، در حالی بخاطر دوستی‌اش با تشکیلات بهائیت مورد تقدیر قرار می‌گیرد که طبق فرموده قرآن کریم، مسلمانان ضمن رعایت حقوق کفار از دوستی با ایشان نهی شده‌اند. دوستی با بهائیت دورویی که در کنار مظلوم‌نمایی، غیربهائیان پست فطرت و لایق آتش می‌داند.

تشکیلات بهائیت که با ادعای صدور مصوبه‌ای مبنی بر محدودیت تحصیل بهائیان در ایران، به نفرت پراکنی برعلیه کشورمان می‌پردازد، چگونه می‌تواند از رفتار طبق تعالیمش با پیروانش شکایت داشته باشد؟! آیا بهائیان نمی‌توانند با اقتداء به پیشوایان خود در کتمان عقیده، محدودیت‌های ادعایی را رفع کنند؟ یا به ممنوعیت آزادی‌خواهی در تعالیمشان پایبند باشند؟

تشکیلات بهائیت با ایراد بیانیه‌ای، به صورت غیرمستقیم همه‌گیری ویروس کرونا را موجب فراهم شدن زمینه‌ی تبلیغ بهائیت به بهانه‌‌ی کمک به هم‌نوع ارزیابی کرد. آری؛ کرونایی که قرار بود عذاب پیامبرخوانده بهائی برای سنگ‌ریزه‌های غیربهائی باشد، اینک و پس از همه‌گیری بهانه‌ای برای تبلیغ مضاعف این فرقه گشته است.