پیرامون زبان پارسی
سرزمین ایران از دیرباز مهد تفکرات عاشقانه و تأملات اشراقی بوده است. یکی از این بزرگانِ نام‌آور، جلال الدین محمد بلخی است که به «مولانا» و ایضاً «مولوی» مشهور است. از شگفتی‌های زندگی او عشق سرشار وی به زبان و ادبیات عربی است.
شما به حافظ نگاه کنید، به سعدی نگاه کنید، اینها اصلاً زیبایی کلامشان به این است که کلمات عربی را اتخاذ کرده‌اند و مانند نگین در حلقۀ زبان فارسی نشانده‌اند و ما هم‌اکنون هم به آن زبان سخن می‌گوییم... ما نمی‌توانیم آن را سرکوفت کنیم و کوچک بشماریم.
یکی از منابع خوب و معتبر در زمینه شرح حال حکیم ابوالقاسم فردوسی، کتاب «احمد بن عمر بن علی سمرقندی» معروف به «نظامی عروضی» متوفی ۵۶۰ هجری قمری است. مردم دیار خراسان به اتفاق فردوسی را شیعه و دوستدار خاندان پیامبر معرفی کردند و نظامی عروضی گفته‌ها را در کتاب خود ثبت کرد.