اباحه گری
یکی از گونه‌های غلو در فرقه اهل حق، غلو ورزی نسبت به آموزه‌های این آیین است. اهل حق آیین خود را برترین آیین و عصاره همه ادیان می‌دانند که ره آورد این ادعا، بی رغبتی به انجام تکالیف دینی و اباحه گری نسبت به اوامر الهی می باشد
یکی از آسیب های جدی که متوجه فرقه اهل حق است، جریان اباحه گری است. اباحه گری در این فرقه از دو جنبه قابل تصور است؛ هم از جهت ارتکاب محرمات و هم از جهت ترک واجبات.
یکی از عقاید صوفیه شریعت‌گریزی در برابر شریعت محوری است. صوفیان در این بحث معتقد هستند وقتی یکی از صوفیه به مقامی از مقامات خاص دست یابد، تکالیف شرعی از او ساقط شده و دیگر نیازی به انجام تکالیف حد اقل در آن حال ندارد. اما این عقیده مخالف قرآن و سنت اهل بیت (علیهم السلام) است.
بررسی سیره معصومین (علیهم السلام) و روش عبادت کردن آنان در شرایط، زمان و مکان‌های مختلف نشان دهنده وجود تکلیف بر بندگان خداوند، حتی اولیای الهی است. بنابراین مساله اسقاط تکالیف شرعی که در میان صوفیه مطرح است، با مقایسه سیره حضرات معصومین (ع) واضح البطلان است.
ابوالقاسم قشیری یکی از بزرگان صوفیه است که به اباحی‌گری صوفیان هم‌عصر خود اعتراض کرده و به علت آنکه برخی از صوفیان نماز را ترک کرده و نسبت به برخی دیگر از احکام دین بی‌اعتنا بودند، آنان را به باد انتقاد گرفته است. او حتی معتقد است رهبران صوفیه شایستگی رهبری صوفیان را ندارند.
بیشتر صوفیه وقتی با نام فقها روبه رو می‌شوند، ایشان را علمای ظاهر می‌نامند و خود را علمای باطن و طریقت فرض می کنند. این درحالی است که اولین کسی که از لفظ "علمای ظاهر" کرد "سر جان ملکم" جاسوس انگلیسی بود و بدین طریق قصد داشت جایگاه علما را نزد مردم تخریب کند. صوفیه نیز به خاطر نقدهایی که از سوی فقهای شیعه به جریان تصوف وارد شده بود، از او تبعیت کرده و فقها را علمای ظاهر خواندند.