تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیرا- بزرگ است آن خدائی که قرآن را بر عبد خود نازل فرموده و او را برای عالمین نذیر قرار داده است. (فرقان/1)
ابو هلال عسکری در فروق لغویه (باب السادس و العشرین ص227) گوید: برخی از دانشمندان گفته اند که اهل هر زمان عالم است، و بعضی عقیده دارند که عالم عبارت از مجموع موجوداتی است که در محیط فلک واقع هستند.
و راغب در مفردات گوید: عالم مانند خاتم و طابع اسم است برای چیزی که آلت و وسیله باشد برای معرفت صانع و آفریننده ی آن، چنان که خاتم اسم چیزی است که وسیله ی ختم باشد، پس عالم اطلاق می شود بر مجموع آنچه در تحت فلک است، زیرا که جهان وسیله و آلت معرفت است (اولم ینظروا فی ملکوت السموات و الارض).
و در صحاح اللغه گوید: عّلّم به معنی علامت است، و عالم به معنای خلق است و عالمون به معنی اصناف خلق است.
پس در صورتی که متوجه به ماده و هیئت کلمه ی عالم باشیم، خواهیم فهمید که این کلمه عبارت از خلق و هیئتی است که دلالت داشته باشد بر آفریننده، خواه آن هیئت در وجود یک موجود فرض شود چون وجود یک فرد از بشر، خواه هیئتی از افراد و طائفه و جمعیتی را فرض کنیم مانند یک قبیله، و یا یک ملت، و یا مردم یک شهر، یا یک مملکت، یا یک زمان، و البته این کلمه در مرتبه ی اول اختصاصی به عقلاء نداشته و به عوالم جماد و نبات و حیوان نیز شامل می شود (اگر چه معرفی کردن عالم انسان قوی تر و حساس تر است) ولی چون با واو و نون جمع بسته شد، مخصوص طبقات بشر و افراد انسان خواهد بود.
و در نتیجه، از چگونگی تعبیر این آیه ی شریفه استفاده می شود که: رسول اکرم صل الله علیه و آله مبعوث شده است برای انذار همه ی طبقات مردم و اهالی جمیع ازمنه و امکنه و تمام ملل واقوام.
و این عمومیت از آیات دیگر بطور صراحت معلوم می شود: و ما الله یرید ظلما للعالمین، فان الله غنی عن العالمین، تنزیل من رب العالمین، و لکن الله ذو فضل علی العالمین، او لیس الله بأعلم بما فی صدور العالمین.(1)
پس صیغه ی جمع (عالمین) در مواریکه قرینه ای بر تخصیص نباشد: افاده عمومیت و شمول کرده و بر تمام افراد انسان از اولین و آخرین و از ملل مختلف و طبقات مردم شامل خواهد بود.

1- محاکمه و بررسی باب و بهاء صفحه ی 21 و 22