پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وقتی با یک مبلّغ بهائی بحث دینی می‌کنید، در ابتدا سعی می‌کند تا عقاید شما را حاصل تقلید و باور خود را نتیجه تحقیق معرفی کند. مبلّغ بهائیت در این بحث شما را به آیاتی از قرآن کریم مراجعه می‌دهد که در آن‌ها، آدمی را به تحقیق برای شناخت حقیقت سوق می‌دهد و حقیقت را مساوی با شناخت و ایمان به بهائیت معرفی می‌کند.

در بخشی از این مقاله‌ای که در یک کانال تبلیغی بهائیت منتشر شد، در این‌باره می‌خوانیم: «برخلاف آنچه بسياری از مردم تصّور می‌کنند، قرآن بطور مکرّر ما را تشويق می‌نمايد که منصف بوده در جستجوی حقيقت باشيم و هرگز عقايد آباء و اجدادی خود را بدون ملاک عقل، نپذيريم».[1]

مبلّغ‌های بهائی در ادامه به چند آیه از قرآن کریم استناد می‌کنند که انسان را به حقیقت‌جویی و دوری از جهل و نادانی فراخوانده است؛ از جمله آیه شریفه که می‌فرماید: «وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا [2]؛ از آنچه به آن آگاهی نداری، پیروی مکن، چرا که گوش و چشم و دل، همه مسؤولند».

اما در پاسخ به تلاش بهائیت برای ترویج عقاید خود به بهانه سفارش قرآن به حقیقت‌جویی، می‌گوییم:

اولاً: بهائیت ادعا دارد که تعالیمی بی‌سابقه اختراع کرده و یکی از آن تعالیم، تحری حقیقت یا تلاش برای جستجو و شناخت حقیقت است.[3] اما متن بالا خود گواهی بر آنست که تحری حقیقت، نه تعلیمی بهائی، بلکه آموزه‌ای اسلامی است که خدای تعالی بارها در قرآن بر آن تأکید می‌فرماید.

ثانیاً: هرچه اسلام و قرآن کریم انسان‌ها را به سوی حقیقت‌جویی سوق می‌دهند، در عوض تعالیم فرقه بهائیت، بهائیان را از قرار گرفتن در مسیر حقیقت‌جویی به شدّت منع می‌کند! رهبران بهائیت با ایجاد یک نظام تشکیلاتی و سیاستی سخت‌گیرانه، عملاً راه تحری حقیقت را بر پیروان خود بسته‌اند. تشکیلات بهائیت از یک‌سو افکار بهائیان را با آموزش‌های فشرده‌ی عقیدتی از کودکی تحت کنترل می‌گیرد و از طرفی با قرار دادن عامل تهدیدی به نام طرد روحانی و تشبیه مخالفین به جذامی، راه حقیقت‌جویی را بر آنان بسته‌اند.[4]

بهائیتی که اعتراف دارد آیات قرآن کریم آدمی را به حقیقت‌جویی دعوت می‌کند، خود هر ندای مخالف خود را شیطانی و بر پیروانش ممنوع می‌کند: «هر نفسی مشاهده کنید که ذره‌ای نالایقی دارد (یعنی کوچک‌ترین تخلفی نسبت به تشکیلات بهائی دارد) یا رائحه‌ی غیرتقدیس از او استشمام می‌شود (یعنی با شکاکیت به بهائیت بنگرد)، البته فوراً احتراز نمایند و تجنّب (اجتناب) کنید. زیرا ضرّ (موجب ضرر) امرالله در تقرّب به آنست. چه که نفوسی پیدا شده‌اند که اسیر نفس و هوی هستند و نام حقّ بر زبان می‌رانند. این نفوس در امرالله از سمّ قاتل بدتر و بسیار احتیاط لازم است».[5]

در واقع بهائیان تحری حقیقت و حقیقت‌جویی را نسخه‌ای بهائی و برای غیر بهائیان می‌دانند که به واسطه آن، باید ترک عقیده کنند و بهائی شوند.

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال‌های تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[2]. قرآن کریم، سوره مبارکه اسراء، آیه 36.
[3]. ر.ک: عباس افندی، خطابات، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 1، ص 152-151.
[4]. چنان که عبدالبهاء، ناقضین را به مثابه‌ی جذامی معرفی می‌کند که باید از آنان دوری شود: ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 421.
[5]. فاضل مازندرانی، رساله امر و خلق، لانگنهاین آلمان: لجنه ملّی نشر آثار امری، 1986 م، ج 3، ص 85.