پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از حقوق اجتماعی افراد، حفظ حرمت نمادهای آنان است. باید حرمت نمادهای دیگران را حفظ کرد تا احترام مقدسات ما نگاه داشته شود. در قرآن می‌خوانیم حتی به خدایان کفار توهین نکنید، تا مبادا به خدای شما بدگویی شود: «وَلَا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ ...»؛ [1] «و (شما مؤمنان) به آنچه مشرکان غیر از خدا می‌خوانند دشنام ندهید تا مبادا آنها از روی ظلم و جهالت خدا را دشنام دهند».

کسانی که به مقدسات دیگر مذاهب اهانت می‌کنند، باید بدانند که این نشانه ضعف، زبونی، جهالت، نفس شیطانی و خودبرتربینی آنان است که صددرصد به ضرر مذهبشان خواهد بود؛ زیرا سبّ و اهانت، مانند کبوتر نامه‌رسانی است که به هر کجا روانه کنند، به‌سوی صاحبش باز می‌گردد؛ ازاین‌رو پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «از بزرگ‌ترین گناهان کبیره این است که شخصی پدر و مادر خود را سب یا ناسزا گوید، پرسیدند: ای پیامبر خدا! چگونه شخص، پدر و مادرش را سب می‌کند؟ فرمودند: پدر شخصی را سب و ناسزا می‌گوید و آن شخص پدر و مادر وی را به باد سب و ناسزا می‌گیرد».[2]

سب و توهین به مقدسات مذاهب، در طول تاریخ مهم‌ترین وسیله برای پاره‌ پاره کردن اسلام و ایجاد تفرقه و جدایی میان مسلمانان است که در آیات متعدد، به‌شدت از آن نهی شده و باعث خروج از دین‌ محمدی و پیوستن به مشرکین است: «إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعًا لَسْتَ مِنْهُمْ فِی شَیْءٍ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَی اللَّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُمْ بِمَا کَانُوا یَفْعَلُونَ»؛ [4] «کسانی که آیین خود را پراکنده ساختند و به دسته‌های گوناگون (و مذاهب مختلف) تقسیم شدند، تو هیچ گونه رابطه‌ای با آنها نداری! سروکار آنها تنها با خداست؛ سپس خدا آنها را از آنچه انجام می‌دادند، باخبر می‌کند».

خداوند در این آیه می‌فرماید، آنها که آیین و مذهب خود را پراکنده کردند و به دسته‌های مختلف تقسیم شدند، در هیچ‌ چیز با آنها ارتباط نداری و آنها نیز هیچ گونه ارتباطی با مکتب تو (اسلام) ندارند. زیرا مکتب تو، مکتب توحید و صراط مستقیم است و صراط مستقیم و راه راست، همواره یکی بیش نیست.

سپس خداوند در این آیه، به عنوان تهدید و توبیخ این گونه افراد تفرقه‌انداز می‌فرماید: «کار اینها واگذار به خداست، و آنها را از اعمالشان آگاه خواهد ساخت».[5] محتوای این آیه، یک حکم عمومی و همگانی درباره تمام افراد تفرقه‌انداز است که با انجام اعمال افراطی، میان بندگان خدا، بذر نفاق و اختلاف می‌پاشند؛ اعم از آنکه آنها در امت‌های پیشین بودند، یا آنها که در این امتند.

پی‌نوشت:
[1]. سوره انعام، آیه 108.
[2]. مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج71، ص46. «إنَّ مِن أكبَرِ الكَبائِرِ أنْ يَلعَنَ الرجُلُ والِدَيه قالوا يا رسولَ اللهِ وكيفَ يَلعَنُ الرجُلُ أبَوَيه ؟...»
[3]. نشریه فروغ وحدت، عبدالکریم بی‌آزار شیرازی، «اثرات معكوس اهانت به مقدسات ديگر مذاهب» ص92. سال ششم شماره 92 زمستان 89.
[4]. سوره انعام، آیه 159.
[5]. مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ج2، ص596.