پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مخالفین شیعه که به دنبال اثبات بطلان روایات و معارف شیعه هستند، به یکی از گزارشات نقل شده در فروع کافی ایراد گرفته‌اند و مضمون آن را توهین به ائمه علیهم‌السلام پنداشته‌اند. آنان در فضای مجازی چنین نقل کرده‌اند که کلینی روایت کرده است که راوی می‌گوید: من و دوستم خدمت امام باقر علیه‌السلام رسيديم؛ ديديم در خانه آراسته، يك جامه صورتی رنگ بر تن کرده و سر و ريش خود را روغن زده و سرمه كشيده است. رفيق من همچنان به امام و اطاق نظاره مى‌كرد؛ چون برخاستيم، حضرت فرمود: ان‌شاءالله فردا با رفيقت نزد ما بیا! فردا به رفيقم گفتم، به خانه امام برویم. گفت تو برو و مرا رها كن! گفتم هر دوى ما را دعوت كرد و چنان اصرار كردم كه قبول كرد. بر حضرت وارد شديم، در خانه‌ای که جز ريگ و شن چيزى نبود و حضرت با جامه‌اى كهنه و خشن نزد ما آمد و فرمود: خانه‌اى را كه ديروز ديديد و به آن وارد شديد، خانه من نبود، بلكه خانه همسرم بود و ديروزِ من، متعلق به او بود و من خود و خانه را به خاطر او آراسته بودم و بر من است كه خود را براى او بيارايم، چنان كه او خود را براى من، و خانه من می‌آراید.[1] معاندین، با گمان اینکه مطلبی را پیدا کرده‌اند که با نشان دادن این گزارش در کتب شیعه، بطلان آن را ثابت کرده‌اند، پس از نقل آن نوشته‌اند، نمی‌دانستیم امامان هم پیراهن صورتی رنگ می‌پوشند و آرایش می‌‌کنند، آن هم جلوی شیعیان! بعد خطاب به شیعیان، به طعنه گفته‌اند، زین پس روافض می‌توانند جهت یاد گیری آموزش‌های آرایش‌گری و طنازی و میکاپ به خانه امام باقر علیه‌السلام رجوع کنند. از روافض می‌پرسیم کدامتان حاضر است با لباس صورتی و ریش خضاب کرده و موهای روغن کشیده، در جلوی دیگران حاضر شود ...؛ بعد می‌گویند شیعه اگر خود را مطیع اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌داند، باید کتب خود را از این اراجیف و خزعبلات پاک کند و از این عالمان که این روایات را بر اهل بیت جعل کرده‌اند، برائت بجوید.

در پاسخ به اشکالی که به این حدیث وارد کرده‌اند، بدون مناقشه در سند حدیث[2] به اشکالات محتوایی مطرح شده می‌پردازیم؛ ابتدا اینکه گفته‌اند این حدیث جعلی است و شیعه باید آن را از کتب خود محو کرده و به صحیح نبودن آن اعتراف کند، باید گفت مشابه این حدیث در کتب اهل‌سنت نیز وارد شده است.[3] بنابراین نسبت دروغ به مصنفین کتب حدیثی شیعه، تهمتی نارواست.

حدیث مذکور در باب پوشیدن لباس زرد رنگ در فروع کافی آمده و در این باب، 13 روایت به این مطلب پرداخته است که مانعی ندارد که شخصی لباس روشن پوشیده یا روپوش و چفیه رنگی (با رنگ روشن) بر سر بیاندازد. در این باب برای اثبات این نظر و رد مخالفین آن، به آیه «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ»؛ [4] «بگو: چه کسی زینت‌های الهی را که برای بندگان خود آفریده، و روزی‌های پاکیزه را حرام کرده است؟!» استناد شده است.

حدیثی که به آن اشکال گرفته‌اند، سیزدهمین حدیث این باب است و فرد مستشکل برای اینکه مخاطبینش نظرش را بپذیرند، برخی عبارات را اشتباه معنا کرده است. در این معنایی که برای روایت شده است، عبارت «مِلْحَفَةٌ وَرْدِيَّةٌ»، لباس صورتی معنا شده است، در حالی که به معنای چفیه یا روپوش سرخ رنگ بوده و اگر همین یک عبارت در شبهه مطرح شده اصلاح شود، باقی ایرادات بدون وجه است؛ زیرا خضاب کردن، روغن زدن و سرمه کشیدن از سنت‌های پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله بود و فضیلت دارد.[5] امام با این ظاهر در منظر دیگران نبوده، بلکه دو نفر به خانه امام رفتند و این ظاهر را در صورت امام دیدند.

اتفاقاً این حدیث، یکی از مسائل منطبق بر علم و دین است. هم در معارف دینی، به آراستن برای همسر سفارش شده است و هم در روانشناسی برای تقویت رابطه زوجین به آن تأکید می‌گردد. امام رضا علیه‌السلام می‌فرماید: «زنان بنی‌اسرائیل بدان جهت از طریق عفت خارج شدند که مردانشان به مرتب بودن و زیبایی مقیّد نبودند». سپس فرمود: «آنچه را که تو از همسرت انتظار داری، او نیز همان را از تو انتظار دارد».[6]

پی‌نوشت:
[1]. الکافی، کلینی، ج۶، ص۴۴۸.
[2]. مرآة العقول، علامه مجلسی، ج22، ص326.
[3]. «رَأَيْتُ عَلَى أَبِي جَعْفَرٍ مِلْحَفَةً حَمْرَاءَ» «رَأَيْتُ عَلَى إِبْرَاهِيمَ [النخعی] ثَوْبًا مُعَصْفَرًا» «كَانَ لَا يَرَى بَأْسًا بِلُبْسِ الرَّجُلِ الثَّوْبَ الْمَصْبُوغَ، بِالْعُصْفُرِ وَالزَّعْفَرَانِ» «رَأَيْتُ عَلَى الشَّعْبِيِّ مِلْحَفَةً حَمْرَاءَ» «رَأَيْتُ عَلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ مِلْحَفَةً حَمْرَاءَ». مصنف ابن أبی‌شيبه، ج5، ص158.
[4]. سوره اعراف، آیه 32.
[5]. سنن النبی، علامه طباطبایی، ج1، ص147 - 157.
[6]. بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج76، ص102.