پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مخالفین اسلام و ادیان الهی برای خشن جلوه دادن این ادیان، این گونه نوشته‌اند: «حضرت موسی که از گوساله‌ پرستی قومش به شدت عصبانی شد، دستور می‌دهد آنها یکدیگر را با شمشیر بکشند! او ادعا می‌کند پیامبر است و حرف خدا را به مردم ابلاغ می‌کند و این گونه دستور کشتن همدیگر را به مردم می‌دهد. دین اسلام نیز که متأثر از دین یهود است، دستور کشتن به صورت گسترده می‌دهد. در آیه 3 سوره ابراهیم، قرآن می‌گوید، هرکس برای کارهای مربوط به این دنیا، بیشتر از کارهای آن دنیا بکوشد، کافر است! و در آیه 5 سوره توبه می‌گوید به کافر که رسیدید، او را بکشید! یعنی اگر شما به کسی رسیدید که به امور دنیای خود می‌رسد، باید او را بکشید و گرنه مسلمان درستی نیستید! آیا این کشتار، با خرد انسان خردمند سازگار است؟».

درباره این متن که ادیان الهی، ازجمله دین یهود و اسلام را دارای خشونت معرفی کرده، باید گفت گزاره‌های این متن از مطالب کاملاً صحیح تشکیل نشده است؛ ابتدا با یک واقعه، به دین یهود نسبت خشونت داده و حضرت موسی علیه‌السلام را پیامبر الهی نمی‌داند،[1] پس از آن دین اسلام را متأثر از دین یهود خوانده که صحت ندارد. متن شبهه برای خشن جلوه‌دادن دین اسلام نیز یک برهان درست کرده که مقدمات این دلیل، به درستی بیان نشده است. در این متن آمده که طبق آیه قرآن، کسی‌که همتش برای دنیا بیشتر باشد و اهمیت بالاتری به آن دهد، کافر است و مقدمه دیگر اینکه هر کافری دیدید، بکشید؛ با این دو مقدمه، ثابت کرده که دین اسلام، دین خشونت و کشتار بی‌رحمانه است.

نسبت به گزاره اول که برگرفته از آیه 3 سوره ابراهیم است باید گفت که در این آیه اوصاف کافران شرح داده شده و ترجیح دادن دنیا بر آخرت، یکی از اوصاف آنان برشمرده شده، نه اینکه هرکسی این ترجیح را انجام داد، کافر است. در ابتدای آیه آمده است کسی‌که دنیا را برگزید و آن را غایت و هدف نهایی خویش قرار داد، منظور این است که آخرت را از اساس نفی کند؛ چون اگر آخرت اثبات گردد، آن باید هدف قرار داده شود. کسانی‌ که دنیا را بر آخرت ترجیح دهند، با دست کشیدن از آخرت، به معاد کفر ورزیده‌اند. این اعتقادشان مستلزم کفر آنها به توحید و نبوت نیز هست. در ادامه آیه، اوصاف دیگر کافران نیز بیان شده که یکی این است که راه خدا را سد می‌کنند. علاوه بر اینکه خودشان متدین به دین الهی نیستند، سایر مردم را نیز از گرویدن به ایمان به خدا و روز جزا و تدین به دین خدا منصرف می‌کنند. این افراد در گمراهی بعید هستند، چون از دین حق منحرف شده و راه هدایت حقیقی را گم کرده‌اند؛ بنابراین معنی آیه این نیست که کسی دنیا را بر آخرت ترجیح دهد، کافر است.

نسبت به گزاره دوم نیز که شبهه کننده از آیه 5 سوره توبه برداشت کرده باید گفت که این حکم، پس از 4 ماه فرصت تحقیق و انتخابِ راه درست داده شده و ظاهر این است که به این جهت بود که کفار در معرض فناء و انقراض قرار گیرند و مردم از خطرات معاشرت و آمیزش با آنان نجات یابند؛ سپس خداوند راهی برای توبه آنان قرار داده است؛ زیرا این حمله به کفار، برای هدایت آنهاست، نه جنگی برای ایجاد وحشت.

برخی معتقدند که این حکم (جنگ با کفار)، حکم اصلی اسلام در عهد پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و امام برحق است و در زمان غیبت امام در مذهب شیعه، ابتدا به جنگ (جهاد ابتدایی) از جانب مسلمانان جایز نیست، بلکه هرگاه کفّار آغاز به جنگ کنند، بر مسلمانان دفاع واجب است؛ اما به نظر مى‌رسد که اصل این حکم، براى ترساندن مشرکین باشد. برای اینکه بفهمیم این حکم، حکم قطعی اسلام است، باید ببینیم که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله چگونه به آن عمل کرد؛ آیا به ظاهر حکم رفتار کرد و قتل‌ عام همه مشرکین را صادر فرمود و قتل و جنگ با آنها را واجب شمرد یا خیر؟ آنچه از رفتار پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله بعد از نزول آیه، در تاریخ مشاهده شده، نشان مى‌دهد که صدور حکم براى ارعاب بوده است؛ زیرا رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، هرگز حکم به وجوب ریختن خون کفّار و مباح بودن آن نفرمود، مگر وقتى که به پیکار با مسلمین بر مى‌خواستند و یا چند نفری که در فتح مکه کشته شدند. پس عمل آن حضرت، خود مفسّر آیه است، نه آنچه ما از ظاهر آن مى‌فهمیم.

بنابراین با ذکر دو آیه و برداشت نابجا از آن نمی‌توان به اسلام و ادیان الهی نسبت خشونت داد.

پی‌نوشت:
[1]. «ادیان الهی خشن نیستند»
[2]. سوره ابراهیم، آیه 3.
[3]. سوره توبه، آیه 5.