در قرآن آمده که ابراهیم (علیه السلام) پرستش ماه (ألقَمَرَ)، خورشید (الشَّمْسَ) و سیاره زهره (كَوْكَباً) را کردار گمراهان و رفتاری برخاسته از شیطان نامید. (انعام: 76-80) این در حالی است که هخامنشیان، هرچند هزار و اندی سال پس از ابراهیم (علیه السلام) می‌زیستند، میثره (مِهر: خورشید) و آناهیتا (ناهید: سیاره زهره) را خدایان خود پنداشته؛ آنان را می‌پرستیدند:

Gherardo Gnoli, Encyclopædia Iranica, November 11, 2011

ما با هخامنشیان دشمنی نداریم، چه اینکه آنان مُرده‌، استخوان‌هایشان پوسیده است و دلیلی ندارد با استخوان پوسیده دشمنی کنیم. ولی مشکل آنجاست که امروز، جریان باستانگرا، افتخار به هخامنشیان و پیروی از آثار آنان را جایگزین مکتب انبیاء پنداشته‌اند. اینکه هخامنشیان چند تکه سنگ (هرچند زیبا) از خود به جای گذاشتند، دلیل نمی‌شود که آنان راهنمای مسیر تکامل و الگوی رشد تمدنی ما باشند، که اگر عظمت سازه‌ها و شکوه معماری، معیار باشد، در این صورت، فراعنه‌ی لعنت‌شده مصر بسیار بهتر و متعالی‌تر از شاهان هخامنشی بودند (که نبودند).

عصاره کلام اینکه منِ مسلمان، حق ندارم درباره هخامنشیان، اغراق کنم و با تمجیدهای اغراق‌آمیز از تاریخ هخامنشی، بازیچه جریان جهانیِ بی‌نظمی (اصطلاحاً نظم نوین جهانی) باشم.