پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تشکیلات بهائیت در دوره پهلوی، با تصدی بسیاری از مناصب کشور، شبکه گسترده‌ای از فساد اقتصادی و رانت‌خواری را به راه انداخت. این تشکیلات با تغییر نام محفل و اموالش در ایران، به خیال خود دارایی‌هایش را حفظ و افزون کرده و از حساسیت‌زایی نسبت به خود هم پیشگیری کرد.

بی‌شک یکی از بزرگ‌ترین شبکه‌های فسادی که بهائیت در کشور به راه انداخت، شبکه مافیای تحت رهبری هژبر یزدانی بوده است. یزدانی از طریق زد و بند با عالی‌ترین مقام‌های کشور (که مهم‌ترین‌شان عبدالکریم ایادی، طبیب بهائی مخصوص شاه)، از بانک‌ها وام کلان می‌گرفت و به خرید بانک‌های دیگر، کارخانه و زمین اقدام می‌ورزید. محمد یگانه وزیر دارایی و مسکن در دوره پهلوی که سال‌ها ریاست کل بانک مرکزی را هم بر عهده داشت در کتاب خاطراتش نوشته است‌:

«هژبر بارها از بانک‌های مختلف کشور وام‌هایی کلان گرفته و حدود 750 میلیون تومان به آن‌ها مقروض بوده است. برای نمونه می‌توان به اخذ چند بار وام هنگفت توسط وی از خوش‌کیش رئیس بانک ملی اشاره کرد که با فشار دکتر ایادی و هوشنگ انصاری (وزیر دارایی وقت) صورت گرفت و برای آن که موانع قانونی را از سر راه اختلاس‌های خویش بردارد، تلاش کرد از شاه و اشرف و نصیری کمک بگیرد.»[1]

هژبر که خود از نظر مالی پولی نداشت، برای خرید سهام هر بانک، از بانک دیگر وام می‌گرفت. حتی اینکه به موجب مقررات بانک مرکزی، هر شخص می‌توانست نهایتاً 10 درصد از سرمایه بانک را وام بگیرد هم زیرپا گذاشت. به طور مثال، هژبر برای خرید سهام بانک توسعه صنعتی و معدنی، 105 میلیون تومان وام از بانک ملی (بعلاوه وام 160 میلیونی پیشین خود از این بانک) دریافت کرد؛ این در حالی بود که سرمایه بانک ملّی، 400 میلیون تومان بیشتر نبود. او از بانک صادرات نیز 100 میلیون تومان وام گرفت؛ در حالی که سرمایه بانک صادرات 250 میلیون تومان بود. در سال 1354 ش وقتی رئیس وقت بانک مرکزی، متوجه شد که میزان چک‌های بی‌محل هژبر به بیش از یک میلیارد تومان رسیده، موضوع را به نخست وزیری اطلاع داد؛ اما از آنجا که یزدانی که از حمایت مستقیم شاه برخوردار بود، از اتهام تبرئه و به مفاسدش ادامه داد.

هژبر یزدانی به عنوان نمادی از فساد اقتصادی سازمانی بهائیت در دوره پهلوی، به جایی رسید که ادعا داشت تمام ثروتمندان ایران را می‌تواند یک جا بخرد! حکایت جالب هم آنکه فقط انگشتر در دست او، 5 میلیون دلار (به حساب دلار 40.000 تومانی) معادل بیش از دویست میلیارد تومان فعلی ارزش داشت. بی‌شک همین رفتارهای افرادی نظیر عبدالکریم ایادی و یا هژبر یزدانی، در نوع دیدگاه مردم و برانگیختن خشم نسبت به بهائیت بی‌تأثیر نبود.[2]

امول و مافیایی که حسین فردوست در خاطراتش، پس از ذکر گوشه‌ای از چپاول‌های سازمان بهائیت در ایران (با پوشش امثال هژبر یزدانی)، برای تصرف زمین‌های مردم مسلمان ایران انجام داد؛ نوشت: «هژبر یزدانی، با حمایت ایادی به قدرتی تبدیل شد و اراضی وسیعی را در باختران، مازندران و اصفهان و غیره، در اختیار گرفت و برای من معلوم شد که تمام این وجوه، متعلق به بهائیت است و این معاملات را یزدانی برای آن‌ها، ولی به نام خود انجام می‌دهد.»[3]

سرانجام انقلاب شکوهمند اسلامی، ضربه مهلکی بر پیکره فاسد بهائیت در ایران وارد کرد و اموال به یغما رفته توسط بهائیت در زمان پهلوی (که شناسایی شد) را باز ستاند. ضربه انقلاب اسلامی بر پیکره سازمان بهائیت تا جایی بر آن فشار آورد که بیت العدل اسرائیل، انقلاب اسلامی ایران را مساوی با قطع شدن 61 درصد از درآمدهای بین المللی‌اش دانست![4] البته تشکیلات بهائیت با بی‌شرمی تمام، پشت اعضایش پنهان شد و با ادعای دروغ مصادره اموال بهائی‌باوران، ندای مظلومیت سر داد و علیه ایران اسلامی به سیاه‌نمایی پرداخت.

پی‌نوشت:
[1]. خبرگزاری فارس، عنوان خبر: مردی با انگشتر 200 میلیاردی که شاه او را زحمتکش می‌دانست، 1401/11/6.
[2]. ر.ک: حسین فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، بی‌جا: اطلاعات، 1370، ج 1، ص 375.
[3]. همان.
[4]. پیام بیت العدل، مورخ: 18 نوامبر 1991 م، برابر با 27 آبان 1370 ش، عنوان: حوائج مالی دنیای بهائی و تبرّعات احباب.