پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آتئیست ها یا همان خداناباوران در اعایی واهی با استناد به خطبه 55 نهج البلاغه، امیرمؤمنان علی (علیه‌السلام) را فردی خشن و قاتل معرفی می کنند. آنان با استناد به بعضی  از سخنان و فرمایشات حضرت در این خطبه، امیرمؤمنان (علیه‌السلام) را به دلیل کشتن بستگان خود مذمت می کنند و این عمل حضرت را به گونه‌ای غیرانسانی و نشانه خون‌ریز بودن امیرمؤمنان (علیه‌السلام) می‌دانند؛ خداناباوران تلاش می‌کنند تا به این نحو چهره امام (علیه‌السلام) را جنگ‌ طلب و خشن معرفی کرده، فضایل حضرت را کتمان کنند.

در پاسخ به این شبهه چند نکته بیان می شود:
نکته اول؛
استناد خداناباوران به خطبه 55 نهج البلاغه است. در این خطبه که مشهور به خطبه صفین است و امام (علیه‌السلام) در جمع مردم کوفه بیان فرمودند، مردم را به دفاع از جامعه اسلامی دعوت کرده‌اند؛ زیرا عده‌ای از یاران معاویه به جانب حکومت اسلامی حمله کرده‌ و هدف آنان کشتن مسلمانان و تضعیف دولت اسلامی بوده است. امام (علیه‌السلام) در این خطبه از عدم شرکت مسلمانان در دفاع از حکومت اسلامی شکایت می‌کنند. امیرمؤمنان (علیه‌السلام) در خطبه 56 به مقایسه لشکر اسلامی در زمان خود با لشکر مسلمانان در صدر اسلام پرداخته‌اند.  

نکته دوم؛
آتئیست ها هرچند در زمره هیچ دینی نیستند و شعار آنان انسانیت است، اما با لفّاظی قصد دارند تا در اذهان عمومی، خود را انسانهای خوب و باشخصیت نشان دهند. سؤالی که می‌توان از آنان پرسید این است که اگر عده‌ای قصد داشته باشند تا مردم مظلومی را به قتل برسانند و با ظلم و ستم، اموال آنان را به تاراج ببرند و آنان را به اسارت بگیرند، عقل هر انسان آزاده‌ای در این صورت چه تصمیمی اتخاذ می‌کند؟! آیا انسانیت آنان دستور به دفاع از مردم مظلوم و مقابله با ظالم را نمی‌دهد؟! بارها در تاریخ بیان شده که کفار و مشرکین قریش به کشتن مسلمانان اقدام می‌کردند و یا آنکه اموال و دارایی‌های آنان را به یغما می‌بردند.
آتئیست ها با تقطیع این خطبه و بدون بررسی علت تاریخی آن و تنها با عداوت و ابراز دشمنی خود، سخنان حضرت را برآدم کشی حمل کرده‌اند؛ درحالیکه اگر ابتدای خطبه 55 را مطالعه کنند، خواهند دید که حضرت (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «به خدا سوگند! هر روزی كه جنگ را به تأخير می‌اندازم، براى آن است كه آرزو دارم عده‌ای از آنها به ما ملحق شوند و هدايت گردند و در لابلای تاريكى‌ها نور مرا نگريسته به سوی من بشتابند كه اين براى من از كشتار آنان در راه گمراهى بهتر است، گر چه در اين صورت نيز به جرم گناهانشان گرفتار می‌گردند.»[1]

در حقیقت سیره و روش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امیرمؤمنان (علیه‌السلام) بر هدایت‌گری بوده و هیچگاه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امیرمؤمنان (علیه‌السلام) آغازکننده جنگ نبوده‌اند. هر عقل سلیمی، دفاع از خود را حق مسلّم می‌داند؛ لذا در زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مشرکان با آزار رساندن به مسلمانان، درصدد قتل و کشتار برمی‌آمدند و در مقابل، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امیرمؤمنان (علیه‌السلام) به دفاع از حق مسلمانان و مقابله با کفار و مشرکین و منافقین می‌پرداختند.
بر اساس آنچه گفته شد می‌توان نتیجه گرفت، سیره امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هدایتگری بود و اگر به مقابله پرداخته‌اند، در حقیقت دفاع از جان و مال مستضعفینی بود که مورد ظلم قرار می‌گرفتند.

پی‌نوشت:
[1]. شريف رضى، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص91، هجرت - قم، چاپ اول، 1414 ق.

محمدجوادمهریار