پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از آیاتی که مروجان تفکر نوین و قانون جذب برای تایید ادعای خود به آن استناد می کنند، عبارت است از آیه: «ادعونی استجب لکم[غافر/60]، بخوانید مرا تا اجابت کنم خواسته شما را.»
در قانون جذب نه‌ تنها این قبیل آیات (که در حقیقت بیان کننده ایمان و حقیقت توحید است) به صورت دقیق و  درست معنا نمی شوند، بلکه در این قانون، درخواست از خدا در حد یک مطلوب ذهنی، تنزل داده شده و یک عمل صرفاً ذهنی به حساب می آید.
در حالی که این قبیل آیات درصدد بیان این نکته است که اگر انسان به خدا ایمان دارد، نباید تردیدی در استجابت دعای خود داشته باشد؛ یعنی آیه مورد نظر درصدد تصحیح اندیشه و شکل دادن به اعتقاد صحیح انسان است، نه این که صرفاً به دنبال بیان این نکته باشد که دعای انسان در این دنیا و آن هم به صورت آنی و فوری مستجاب می شود.

در برخی روایات، استجابت به معنای اجابت فوری معنا نشده است، بلکه زمان برآورده شدن حاجت و خواسته به مشیّت و ارادۀ الهی بستگی دارد. بنابراین آیه (ادعونی استجب لکم) نشان دهنده این است که خداوند هیچ گاه در وعده خویش تخلف نمی کند؛ ولی ممکن است درخواست انسان را در عالم دیگری به غیر از این دنیا به مرحله استجابت برساند.

به همین دلیل در منطق قانون جذب، دعا و نیایش از آن رو مورد توجه است که می تواند تمرکز فکر را بالا برده و به تداعی خواسته های انسان کمک کند. در این قانون، دعا به دلیل کمک به تصویر‌سازی ذهنی و تقویت قدرت تجسم انسان(البته نه در تقویت و ارتباط با خالق و رشد تعالی معنوی و آرامش روحی انسان) مفید بوده و مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین در این قانون، دعا کردن و عرض حاجت به محضر خداوند عمل خوبی است؛ ولی نه به این دلیل که انسان را به لحاظ روحی و تعالی معنوی می تواند رشد دهد، بلکه صرفاً وسیله ای است که انسان توسط آن قدرت تجسم خود را تقویت کرده و به خواسته ها و آرزوهای ذهنی خود می رسد.

 در قانون جذب زیارت قبور ائمه(علیه السلام) و رفتن به اماکن مقدسه از این جهت عمل پسندیده ای است که فزون‌ طلبی آدمی را افزایش داده و قدرت تداعی او را تقویت می کند. به عبارتی اگر قدرت تجسم، ذهن و تداعی انسان در مکان هایی به غیر از زیارتگاه واماکن مقدسه همانند میخانه و ... تقویت شود، آن جا نیز به راحتی می تواند برای انسان دارای ارزش و اهمیت باشد.

در نتیجه باید گفت: در آیه «ادعونی استجب لکم[غافر/60]، بخوانید مرا تا اجابت کنم خواسته شما را.» درخواست و طلب از خداوند مراد است، نه این که آیه اشاره به این داشته باشد که ذهن انسان قدرت این را دارد که درخواست های انسان را برآورده و خلق کند. بنابراین معنای صحیح آیه این است که انسان باید درخواست خود را از خداوند داشته باشد و منتظر برآورده شدن آن دراین دنیا نیز نباشد. یعنی ممکن است بنا به مصالحی که خداوند در نظر دارد، برآورده شدن حاجت انسان به دنیایی دیگر و یا زمانی به غیر از زمان مورد انتظار انسان موکول شود.