پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شیوه‌های معرفی فرقه‌ی بهائیت به عموم که اولین‌بار توسط عبدالبهاء برای پیشبرد اهداف تبلیغی بهائیت بکار گرفته شد، معرفی خواست‌های فطری بشر و مباحث روز متفکران، به عنوان تعالیم و آورده‌های خیالی پیامبرخوانده‌ی بهائی می‌باشد. تعالیم انتسابی به دین‌ساز بهائیت که کاملاً در تضاد با واقعیت‌های تفکرات و عملکردهای او بوده است.
از این‌رو به نام یکی از این شعارها که بهائیان آن را «صلح عمومی» و ساختِ بهاء می‌دانند، کنفرانسی تبلیغاتی در سال 1993 م (1372 ش) با هدف تبلیغ صلح جهانی به عنوان یکی از خواست‌های بهائیت در دانشگاه مریلند (آمریکا)[1] شکل می‌گیرد.[2] کرسی بهائی حاضر در این مرکز که یکی از اصلی‌ترین مراکز علمی مشورت‌دهنده به دولت فدرال آمریکا به شمار می‌آید، در تلاش است تا ضمن نفوذ در تصمیم‌سازی، از تبلیغ بهائیت با نام بانی مسائلی نظیر صلح بهره برد؛ همچنان که در گوشه‌ای از پیام تشکیلات بهائیت در خصوص این نهاد می‌خوانیم:
«کرسی بهائی صلح و همکاران وابسته‌اش، در جهت ایجاد و پرورش برنامه ای فعال، به همکاری با تعداد چشمگیری از محققین، پژوهشگران و فعالین می‌پردازد. این کرسی علاوه بر آنکه به تدریس موضوعات مختلف می‌پردازد، به تحقیق و پژوهش و نیز به انتشار مطالب مختلف اقدام می‌کند. نژاد و مشکلات مرتبط با تعصبات نژادی، توان افزایی زنان و صلح، جهانی شدن و حکمروایی، محیط زیست، ماهیت انسان، پنج محور اصلی بررسی و تحقیق و پژوهش این مؤسسه است».[3]
اما همان‌طور که عبدالبهاء نیز اعتراف کرده تمام ادیان و انبیاء و عقلای بشر متفق‌اند که صلح نیکوست و جنگ مذموم است: «جمیع كتب الهی و جمیع انبیاء ‌الهی و جمیع عقلای بشر، جمیعاً متّحد و متفق بر آن‌اند كه جنگ سبب خرابی است و صلح سبب آبادی. كلّ (همه) متفق‌اند كه جنگ بنیان انسانی براندازد»[4]؛ پس سران بهائیت چه استفاده‌ای از انتساب دروغ این شعار به خود، غیر از تبلیغ فرقه‌ی ساختگی بهائیت را می‌برند؟! آیا بهتر نیست به جای آن‌که تشکیلات بهائیت در آمریکا، از شعار دروغین صلح طلبی بهره‌ی سیاسی تبلیغاتی برد، اندکی به آموزه‌ها، تاریخ و عملکرد فعلی خود نگاهی بیاندازد که چه گامی برای تحقق صلح برداشته است؟!
مگر این پیامبر دروغین بهائیت نبوده که آثارش سرشار از خشونت نسبت به دگراندیشان است؟![5] مگر پیشوایان بهائیت نبوده‌اند که برخی نژادها، قومیت‌ها و حتی پیروان برخی ادیان را از انواع توهین‌ها و جسارت‌های خود بی‌نصیب نگذاشته‌اند؟![6] مگر سران بهائی که در ظاهر مدافع حقوق زنان بودند، ضمن تضییع حقوق مادی ایشان، حتی حضور در بالاترین نهاد خود را از ایشان دریغ کرده‌اند؟![7]
اما گذشته از آن، اگر به راستی تشکیلات بهائیت به دنبال برقراری صلح و تحقق کرامت انسانی است، چرا به جای بهره‌گیری‌های سیاسی تبلیغاتی از شعار صلح و حقوق بشر، اولین گام عملی را در راستای احقاق حقوق و کرامت انسانی در اطراف خود برنمی‌دارد؟! چرا هرگاه پای عمل که پیش می‌آید (بطور مثال بحث دفاع از حقوق فلسطینیانی که در همسایگی نهاد رهبری بهائی زندگی می‌کنند)، نهاد رهبری بهائیت برای آنکه خاطر اربابان خود را نیازرد، به بهانه‌های واهی از زیر آن شانه خالی می‌کند؟![8] آیا به جای آنکه بهائیت در آن سوی زمین (آمریکا) به دنبال صلح باشد، بهتر نیست دست‌کم برای تحقق شعار صلح جهانی، اندک اعتراضی به رژیم تروریستی و کودک‌کش اسرائیل نماید؟! چگونه چراغی که توان روشن کردن اطراف خود را ندارد، می‌تواند جهان را نورانی کند؟!

پی‌نوشت:
[1]. یکی از معتبرترین دانشگاه‌های دولتی ایالات متحده آمریکا بوده و در ایالت مریلند واقع شده‌است. این دانشگاه، یکی از اصلی‌ترین مراکزِ علمیِ مشورت‌دهنده به دولت فدرال ایالات متحده آمریکا است.
[2]. هدی محمودی در حال حاضر ریاست این کرسی را بر عهده دارد. وی سابقاً رئیس یکی از کالج‌های دانشگاه ایلینویز بوده است. محمودی (از سال 2001 تا 2012 م) به عنوان رئیس دپارتمان تحقیقات بهائی در مرکز جهانی بهائی فعالیت می‌کرده است.
[3]. به نقل از کانال تلگرامی وابسته به تشکیلات بهائیت.
[4]. عباس افندی، خطابات، لانگهاین آلمان غربی: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، 127 بدیع، ج 2، ص 99.
[5]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: آیا بهاءالله با جنگ مخالف بود؟!
[6]. جهت طمالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: اصلی که بهائیت را با ادیان متفاوت می‌سازد!
[7]. جهت طمالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: ارث دختر در مقایسه با پسر در بهائیت! ؛ چرا زن‌ها شایستگی حضور در بیت‌العدل را ندارند؟!
[8]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: علّت سکوت بهائیت در قبال جنایات رژیم صهیونیستی