پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در حرم مطهر امام رضا (علیه‌السلام) نشسته بودم که جوانی بعد از نماز پیش من آمد و در حالی که مضطرب و پریشان بود، گفت حاج‌آقا به دادِ من برس که دارم دین و ایمانم رو از دست می‌دهم.
گفتم: چه اتفاقی افتاده، با آرامش مطلبت رو بگو.
گفت: حاج‌آقا در نماز به مشکل بزرگی برخورد کردم، نمی‌دونم در حال نماز به چه کسی توجه کنم!
گفتم: خُب معلوم است باید به خدای یگانه توجه کنیم.
گفت: مشکل من همین است که نمی‌دانم به خدا توجه کنم یا به کسی دیگر.
گفتم: یعنی چی؟ واضح‌تر بیان کن تا بتوانم کمک کنم.
آن جوان گفت: یک رفیقی دارم که یک روز به من گفت بیا به مجلس ذکری برویم که وقتی برگشتی، حال خوبی پیدا می‌کنی و به خدا نزدیک‌تر می‌شوی. من هم قبول کردم وقتی وارد آن مجلس شدم با قیافه‌‌های ظاهری عجیبی برخورد کردم، دیدم بیشتر افراد آن مجلس، سبیل‌های بزرگ دارند و ذکرهای خاصی مثل «هو» را بسیار تکرار می‌کنند.
گفتم: با این مشخصاتی که شما گفتید این افراد از صوفیان هستند که با بدعت‌ها و اعتقادات نادرست، مردم خصوصاً جوانان را از راه راست گمراه می‌کنند.
گفت: حاج‌آقا وقتی رئیس و قطب آنها صحبت می‌کرد همه مجذوب او می‌شدند. با اینکه برای اولین بار بود که در این مجلس شرکت می‌کردم اما تحت تأثیر این شخص قرار گرفتم، اگر انسان خوبی نبود که بنده مجذوب او نمی‌شدم؟
به این جوان گفتم: یکی از عوامل جذب‌شدن، شستشوی مغزی افراد تازه وارد توسط این فرقه است، که ابتدا شخص را خوب تحویل گرفته و نیازهای مادی او را به مرور زمان برطرف می‌کنند تا وامدار آنها قرار بگیرد. همچنین این فرقه طوری برنامه‌ریزی شده که هر کس وارد این فرقه می‌شود همه چیز خود را در قطب می‌بیند و به مریدان خود این عقیده را القا می‌کنند که برای رسیدن به حق، باید مطیع و سرسپرده قطب باشند.
گفت: مگر شما نمی‌گویید که برای سیر و سلوک باید یک استادی داشته باشیم تا در این مسیر راهنما باشد، چه اشکالی دارد که ریاضت و اذکار ما هم با اذن قطب و پیر صوفیان انجام شود؟
گفتم: اگر صرف ذکر، آن هم با حدود شرعی باشد اشکالی ندارد، اما مشکل در همین است که آنها قطب را سایه خدا بر روی زمین می‌دانند و می‌گویند هر چه او بگوید حجت است و نعوذبالله قطب را خدا می‌دانند، به‌گونه‌ای که اگر عبادات و اذکار و واجبات را بدون پیر و قطب انجام دهند همه را باطل و مردود می‌دانند. چنان‌که ملاسلطان‌علی گنابادی (مؤسس فرقه نعمت‌اللهی سلطان علیشاهی) پرستش خداوند متعال بدون اذن و اجازه قطب را باطل و غیر‌مقبول می‌داند: «اما پرستش پروردگار به رأی و خواست نفس نبايد باشد، به اذن و اجازه‌ی نبی وقت يا وصی نبی يا كسی كه از جانب آن بزرگواران مأذون و مجاز باشد، كه اگر غير اين هر چه كند، باطل و غيرمقبول خواهد بود.»[1]
این جوان در حالی که آرام شده بود گفت: به من هم همین حرف‌ها را گفتند که در نماز باید تصویر قطب را در ذهنم بیاورم و با یاد او نمازم را تمام کنم.
گفتم: این سخن آنها عین شرک به خداوند متعال است، چون اگر در نماز و عبادتمان کسی غیر از خدا را در نظر بیاوریم، این عبادت ما، شرک به خدا و باطل است، چه برسد به اینکه صورت قطب را در نظر بیاوریم. به فرموده‌ی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) برای گمراه نشدن و در مسیر مستقیم الهی ماندن، باید به قرآن و ائمه‌ی اطهار تمسک بجوییم.
آن جوان در حالی که لبخندی بر لب داشت گفت: حاج‌آقا ممنونم از اینکه به من کمک کردی تا فریب این صوفیان گمراه کننده را نخورم و به دین و ایمان حقیقی، که اطاعت ازخداوند متعال و ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) باشد ثابت قدم باشم.

پی‌نوشت
[1]. تابنده گنابادی، حسین، نابغه علم و عرفان، انتشارات حقیقت، تهران، 1384، چاپ اول، ص258.