پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابوالفضل گلپایگانی (از مبلّغان برجسته‌ی بهائیت)، مدعیست که حسب فرمان پیامبرخوانده‌ی بهائی، توهین به علمای اسلام، خصوصاً علمای شیعه، در بهائیت حرام قطعی است.[1] از این‌رو محمدرضا محمدآبادی یزدی (یکی از مبلّغین مشهور بهائی)، زمانی که به زندان ناصرالدین شاه افتاد، پس از اشاره به عبارت «عاشروا مع الأدیان بالروح و الریحان»[2] در کلام بهاء، مدعی شد: «حتی (در مورد) علمایی که حکم بر قتل این طایفه داده‌اند، مأموریم به هیچ‌وجه عداوتی با آن‌ها نداشته باشیم و اصلاً غیبت و بی‌ادبی نسبت به آن‌ها نکنیم».[3] اما جای تعجب دارد که بر خلاف این ظاهرسازی‌ها، پیشوایان بهائی همواره علمای اسلامی را مخاطب توهین‌ها و هتاکی‌های خود قرار داده‌اند. همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائی، (بلا نسبت) علمای اسلام را به خرهایی با عمامه‌های بزرگ تشبیه کرده است: «إحفظ نفسک بأن لایقلّبک کبر العمائم مِن کلّ مبغضٍ حَمیر [4]؛ خودت را حفظ کن از میان دشمنان خر، افراد عمامه بزرگ (: بخوانید علمای اسلام) تو را از بهائیت برنگردانند». و یا آن‌جا که عباس افندی علمای شیعه را به اَفعی بدکیش، مار، عقرب، گرگان خون‌خوار، راه زن، جاهل‌تر از چهارپایان و سباع ضارّیه (حیوانات درّنده) تشبیه کرده است.[5]
اما به راستی چگونه پیشوایان بهائی، با توهین‌های مکرر خود به ساحت علمای جلیل‌القدر اسلام (خصوصاً شیعه)، از احترام به علمای صادرکننده‌ی فتوای قتل خود دم می‌زنند؟! آیا این رفتار چیزی جز دورویی، نیرنگ و عوام‌فریبی است؟!

پی‌نوشت:
[1]. «بر حسب فرمان حضرت مؤسس یعنی بهاءالله، این طایفه (بهائیان) در حق احدی بد نمی‌گویند، حتی در حق اَعدای (دشمنان) خویش؛ چه که سبّ و لعن و زشت‌گویی، حرام قطعی است، تا چه رسد به (سبّ و لعن) بزرگان شیعه که در جلالت قدر و عُلوّ ایشان، شبهه‌ای نیست...»: عبدالحسین آیتی، کواکب الدریه، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 498.
[2]. (ترجمه: با پیروان سایر ادیان به روح و ریحان معاشرت کنید.): حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 137.
[3]. عبدالحسین  آیتی، کشف الحیل، ج 3، ص 17.
[4]. حسینعلی نوری، آثار قلم أعلی، کانادا: مؤسسه‌ی معارف بهائی، چاپ سوم، 2002 م، ج 2، لوح: 83، ص 504.
[5]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 5، ص 194.