دیدگاه سلفیه تکفیری نسبت به مردم عراق
خلاصه مقاله
سلفیه تکفیری، اکثر مسلمانان را که با عقاید آنان همراه نیستند، کافر میپندارند. آنان مردم عراق را به چهار دسته تقسیم کردهاند: صلیبیان، رافضیان، صفویان و مرتدان (اهل سنت عراق که با دولت همکاری میکنند)؛ سلفیه تکفیری همه این چهار گروه را کافر دانسته و فرقی بین اشغالگران آمریکایی و مسلمانان شیعه و سنی نمیگذارند و همه را مستحق مرگ میدانند. در همین راستا ابومصعب زرقاوی در قالب القاعده عراق وارد این کشور شد و عالمان وهابی مثل عبدالرحمن ناصر براک، حکم به تکفیر مسلمانان شیعه و سنی دادند و بن جبرین، یکی از عالمان بزرگ وهابیت فتوای قتل شیعیان و تخریب قبرهای امامین عسکرین را صادر کرد.
متن مقاله
سلفیه تکفیری همچون وهابیت و سلفیه جهادی، اکثر مسلمانان را که با عقاید آنان همراه نیستند، کافر میپندارند. به عنوان مثال، سلفیه تکفیری، مردم عراق را که در آن شیعه و هم سنی وجود دارد، به چهار دسته تقسیم کردهاند:
اول: صلیبیون که منظور آنها اشغالگران آمریکایی و غربی است؛ دوم: رافضیون که مراد شیعیان عراق هستند؛ سوم: صفویون یا همان شیعیان ایرانی که به گمان سلفیه تکفیری، ایرانیانی هستند که بر عراق تسلط دارند، و چهارم: مرتدین یعنی اهل سنت عراق که با دولت همکاری میکنند.[1]
سلفیه تکفیری، همه این چهار گروه را کافر دانسته و فرقی بین اشغالگران آمریکایی و مسلمانان شیعه و سنی نمیگذارند، و همه را مستحق مرگ میدانند. در همین راستا، افرادی همچون ابومصعب زرقاوی، در قالب جریان القاعده عراق وارد این کشور شد و انسانهای زیادی را کشت. همچنین در همین فضا بود که عالمان وهابی، حکم به تکفیر مسلمانان شیعه و سنی دادند. یکی از این اشخاص، فردی است به نام عبدالرحمن ناصر البراک که شیعیان و اهل سنتی که تمایلات صوفی دارند را کافر و مشرک دانست.[2] یا ابن جبرین، یکی از عالمان بزرگ وهابیت فتوای قتل شیعیان و تخریب قبرهای امامین عسکریین را صادر کرد که موجب شد حرم ائمه عسکریین تخریب شده و جمعی از شیعیان به شهادت برسند.[3]
البته تنها وهابیان و سلفیه جهادی نیستند که چنین نگاهی به شیعه دارند، بلکه گروههای وابسته به مکتب سلفیه در پاکستان، همچون سپاه صحابه، لشکر جهنگوی و لشکر طیبه نیز مانند وهابیت تکفیری بوده و به طور رسمی شیعیان را تکفیر میکنند و هر از گاهی شیعیان را به شهادت میرسانند و جنایات فجیعی به وجود میآورند.
پینوشت:
[1]. علیزاده موسوی، سید مهدی، سلفی گری و وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1391ش، ج1، ص96.
[2]. سایت عبدالرحمن ناصر البراک، شماره فتوا1808، تاریخ: 26/11/1427
[3]. علیزاده موسوی، سید مهدی، سلفی گری و وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1391ش، ج1، ص96.
افزودن نظر جدید