متن مقاله
حیات دین اسلام مبتنی بر دو پایه‌ی قرآن و اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پی‌ریزی شده است که در صورت فقدان هر یک از این‌‌دو، دین اسلام از مسیر اصلی خود خارج شده و به انحراف کشانده می‌شود.
آیات قرآن که از سوی خداوند عزوجل نازل شده است، بر اطاعت و محبت اهل‌بیت (علیهم‌السلام) دستور داده که از جمله آن آیات، آیه مودت است. خداوند در این آیه می‌فرماید:‌ «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏.[شوری/23] بگو: «به ازاى آن [رسالت‏] پاداشى از شما خواستار نيستم، مگر دوستى درباره خويشاوندان.»
ابن‌عباس در شرح این آیه می‌نویسد:‌ از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در زمان نزول آیه مودت سوال شد که مراد از خویشان شما در این چه کسانی هستند؟ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند:‌ علی (علیه‌السلام)، فاطمه (سلام‌الله‌علیها) و دو پسرشان (علیهماالسلام).[1]
این آیه از سوی مخالفان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) مورد هجمه قرار گرفته و به آن اشکالاتی وارد شده است. یکی از این اشکالات، مکی‌ بودن سوره شوری است؛ با این‌ توضیح که سوره شوری در مکه نازل شده است و ازدواج امام علی (علیه‌السلام) و حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) پس از آن است، پس چگونه ممکن است که این آیه درباره اهل‌بیت (علیهم‌السلام) باشد؟
در جواب این اشکال باید بیان داشت که در برخی از سوره‌های مکی،‌ تعدادی آیات مدنی نیز یافت می‌شود. مثلا سوره مطففین مکی است، اما آیه اول آن مکی نیست.[2] در این سوره نیز بنا به اعتراف شوکانی (یکی از علمای اهل‌سنت) همین‌گونه است. شوکانی در این‌باره می‌نویسد: «ابن‌عباس و قتاده نقل کرده‌اند که سوره شوری به جزء چهار آیه آن، مکی است.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. بخاری،‌ محمد بن اسماعیل، صحیح بخاری، بیروت، دار المعرفه، 1309 ه؛ ج 6، ص 37. زمخشری، محمود، بیروت،‌ الکشاف، دار الکتاب العربی، 1418 ه؛ ج 4، ص 219.
[2]. طبری، ابن‌جریر، تاریخ الامم و الملوک، قاهره،‌ دار المعارف، 1404 ه؛ ج 30، ص 58.
[3]. شوکانی، محمد بن علی، بیروت،‌ دار المعرفه، 1415 ه؛ ج 4، ص 671.