پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ سخن حواریون برای عدم تکفیر جاهلان و مشککان در عناصر توحیدی دلیل قوی و مهمی به حساب می‌آید. ابن حزم نیز از آیه سوره مائده استفاده کرده است که حواریون با این‌که از اصحاب خاص حضرت عیسی بودند، ولی در قدرت خداوند متعال شک کردند، اما با این وجود، ایمانشان از بین نرفت و مورد تکفیر حضرت عیسی (علیه‌السلام) قرار نگرفتند.[1]
آلوسی نیز همین معنا را برداشت کرده است که حواریون نسبت به قدرت خداوند متعال شناخت و معرفت درستی نداشتند. زیرا اگر شناخت صحیحی داشتند، این جملات را بر زبان جاری نمی‌کردند.[2]
ابن تیمیه نیز که مرجع فکری گروه‌های تکفیری است، در مورد آیه مورد نظر معتقد است که حواریون در قدرت خداوند شک داشتند.[3]
خداوند متعال در ادامه این آیات سخن مهمی را متذکر می‎شود و می‌فرماید: «إِنِّی مُنَزِّلُها عَلَیكُمْ فَمَنْ یكْفُرْ بَعْدُ مِنْكُمْ فَإِنِّی أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ اَلْعالَمِینَ.[مائده/115] من مائده‌ی آسمانی را می‌فرستم، اما اگر کسی از شما بعد از این‌که مائده آسمانی نازل شد، کافر شود، او را چنان عذابی می‌کنم که هیچ کس را عذاب نکرده باشم.»
در این قسمت از آیات، خداوند انسان‌ها را تهدید می‌کند که اگر کسی بعد از این‌که معجزه را دید و حجت بر او تمام شد، اما حق را قبول نکند او را عذاب می‌کند.[4]

پی‌نوشت:

[1]. ابن حزم، الفصل فی الملل و الاهوا، بی‌تا، بی‌نا. ج3، ص141.
[2]. آلوسي، محمود بن عبد الله، روح المعاني، بی‌تا، بی‌نا، ج4، ص56.
[3]. ابن تیمیه، مجموع الفتاوی، بی‌تا، بی‌نا، ج20، ص36 و ج8، ص374.
[4]. ابن حزم، الفصل فی الملل و الاهوا، بی‌تا، بی‌نا، ج3، ص141.