پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علمای شیخیه در آثار خود دو معنا برای رکن رابع ذکر کرده‌اند. در جایی رکن رابع را شخص خاصی معرفی کرده‌اند که همان بزرگ شیخیه در آن عصر است [1] و در جایی آن را به معنای دوستی با دوستان اهل بیت (علیهم السلام) و دشمنی با دشمنان ایشان دانسته‌اند. [2] طبق معنای اول، رکن رابع تنها بر یک نفر اطلاق می‌شود، ولی طبق معنای دوم شامل همه‌ی شیعیان می‌شود و رکن رابع معنای عام‌تری دارد. آن‌چه در ابتدای امر به ذهن خطور می‌کند، این است که بگوئیم: کلام بزرگان شیخیه در خصوص معنای رکن رابع، متشطط و مختلف است. برای رفع این تشطط و اختلاف می‌توان بین دو معنا را جمع کرد و گفت: هر چند که در ابتدا مشایخ شیخیه برای رکن رابع معنای عامی را بیان کرده‌اند به گونه‌ای که شامل همه‌ی شیعیان می‌شود، لکن در ادامه آن‌قدر این معنای عام را تخصیص می‌زنند که تنها شامل یک نفر که همان بزرگ شیخیه در آن عصر است، می‌شود و آن شخص همان رکن رابع و ناطق واحد خواهد بود. بنابراین می‌توان گفت که علمای شیخیه، مستقیم و غیرمستقیم بزرگان خود را در هر عصر رکن رابع و ناطق واحد معرفی می‌کنند که دوستی او را از ایمان و دشمنی با او را سبب کفر می‌دانند.

پی‌نوشت:
[1]. ابوالقاسم ابراهیمی، تنزیه الاولیاء، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 598-601.
[2]. ابوالقاسم ابراهیمی، فهرست، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 1، ص 84.