پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- به دنبال مخالفت سران تصوف با جریان صوفی‌گری، این بار شیخ ژنده پیل احمد جامی، از مُرقع پوشان ناصوفی شکوه کرده که: «این راه درویشان را قومی ناجوانمرد خراب کردند. به هر کجا که از این کاهلی، بی دیانتی، ناجوانمردی، زندیقی، اباحی‌گری، موافقت طبعی بود در این راه درآمدند و هر کسی مرقعی در بر افکند و خود را بر این قوم بستند که این عالم درویشان عالمی بلند است و ولایت فراخ و دولت بی‌نهایت. هر کسی و هر ناپیراسته‌ای و ناتراشیده‌ای، روی به آستانه دولت ایشان نهادند و خود را به میان این قوم افکندند که از ایشانیم.»[مفتاح النجاه، ص 194]

شیخ جامی که از بزرگان صوفیه است، به این مساله اعتراض می‌کند که افراد نالایق مسند‌های صوفیه را اشغال کرده و خود را صوفی خوانده‌اند. او که در قرن ششم می‌زیسته این سخن را گفته است. ما که چندین قرن بعد از او زندگی می‌کنیم، باید چه بگوییم؟ حال که فرقه‌های صوفیه زیادی وجود دارد، کدام فرقه صوفی واقعا بر حق است و کدامین قطب همان قطبی است که شایستگی قطبیت را دارد؟ اگر صوفیان به گفته شیخ ژنده پیل توجه کنند، می‌بینند که امروز هم قطبی که شایستگی قطبیت و رهبری صوفیان را داشته باشد، وجود ندارد.

پی‌نوشت:
جامی احمد، مفتاح النجاه،  مصحح دهقان عبدالقادر، نشر شیخ احمد جام، مشهد، 1388، ص 194