پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از دلایلی که بهائیان بر عدم اعتبار معجزه می‌آورند، اینست که حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) برای اثبات حقانیت خود، بدان استناد نکرده است؛ همچنان که ابوالفضل گلپایگانی می‌گوید: «اگر نفسی در جمیع قرآن تفحص نماید موضعی را نتواند یافت که حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله) برای اثبات رسالت خود به معجزات احتجاج فرموده باشد».[فرائد، ص 75] اما در پاسخ به این مبلّغ بهائی خواهیم گفت:
اولاً: گویا این مبلّغ بهائی فراموش کرده که کتاب آسمانی قرآن، بزرگ‌ترین معجزه‌ی نبی مکرم اسلام است. قرآنی که بر زبان یک شخص اُمّی نازل شده و در آیاتی چند، مخالفان را به مقابله با خود فراخوانده و جاودانگی آن را اعلام داشته است: «قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلي‏ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ کانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهيراً [اسراء/88]؛ بگو ای پیغمبر اگر جن و انس متفق شوند که مانند این قرآن کتابی بیاورند هرگز نتوانند هر چند همه پشتیبان یکدیگر باشند».
ثانیاً: هرچند معجزه‌ی جاویدان پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) قرآن مجید است، اما معجزات دیگری نظیر انشقاق قمر، معراج، مباهله، خبرهای غیبی و...؛ برای حضرتش بیان شده است. [ر.ک: کتاب الهیات، ج 2، صص 428-421]
حال آن‌که این مبلّغ بهائی با نادیده گرفتن تمام این معجزات، مدعی می‌شود پیامبر اسلام برای اثبات حقانیت خویش، به معجزه استناد نکرده است؛ تا شاید از این طریق، عجز پیامبرخوانده‌ی بهائیت را توجیه کند!

پی‌نوشت:
ابوالفضل گلپایگانی، فرائد، هوفمایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، 2015 م، ص 75.
جعفر سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ترجمه: علی ربانی گلپایگانی، قم: مؤسسه‌ی امام صادق (علیه السلام)، چاپ پنجم، 1423 ق، صص 428-421.