پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وحدت در هر اجتماعی به طور قطع، مهم‌ترین عامل پیشرفت آن جامعه است. رمز این وحدت، در همبستگی جمعی است که دین مبین اسلام بسیار بر آن تأکید نموده است. بر این اساس هر امری که باعث وحدت میان امت اسلامی گردد، بر آن تأکید شده است. همچنین نظم، وقت‌شناسی، از بین رفتن کینه و کدورت‌ها و پیدایش روحیه‌ی اخوت دینی، برخی فواید این وحدت و همبستگی به شمار می‌آید.
از این‌رو قرآن کریم، ضمن مرتبط دانستن نماز جماعت و ارتباط اقتصادی با مستمندان بر این امر تأکید می‌نماید و می‌فرماید: «وَ أَقيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ ارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعينَ [بقره/43]؛ و نماز را بپا دارید، و زکات را بپردازید، و همراه رکوع کنندگان رکوع کنید (نماز را با جماعت بگزارید)». اهمیّت نماز جماعت به اندازه‌ای است که حتی در هنگام جنگ و جهاد با دشمن نیز، به آن توصیه شده است. لذاست که قرآن کریم، روش اَدای نماز جماعت در میدان نبرد را به پیامبرش می‌آموزد.[نساء/102]
اما پیشوایان بهائی از آن‌رو که بر مبنای مأموریت خود، درصدد پراکندگی مسلمانان و زدودن وحدت از جامعه‌ی اسلامی بودند، در مقام مقابله با یکی از بزرگ‌ترین مظاهر وحدت جامعه‌ی اسلامی (که همان نماز جماعت است) برآمدند.[اقدس، ص 5]

پی‌نوشت:
حسینعلی نوری، اقدس، بمبئی: مطبعه ناصری، 1314، ص 5.