ابن‌تیمیه درباره جنگ‌های سه‌گانه حضرت علی، گستاخانه به امیرالمومنین جسارت می‌کند و معتقد است جنگ‌های آن حضرت با عایشه، طلحه، زبیر و معاویه، به‌خاطر دین و آخرت نبود، بلکه حضرت علی برای رسیدن به قدرت و حکومت با مخالفانش جنگید. ابن‌تیمیه با این تحلیل، حضرت علی را، فردی دنیاطلب و باعث فساد در جامعه اسلامی دانسته و آن حضرت را در آخرت نیز، از افراد سعادتمند نمی‌داند.(منهاج السنة النبویة، ج4، ص569)
این در حالی است که مناوی می‌نویسد: تمام فقهای حجاز و عراق از دو گروه حدیث و رأی، از جمله مالک، شافعی، ابوحنیفه، اوزاعی و بخش اعظمی از متکلمان و مسلمانان، بر این باورند که حضرت علی در جنگ با اهل صفین (شامیان) و اهل جمل (عایشه، طلحه، زبیر) درست عمل کرده است و تمام کسانی‌که با آن حضرت جنگیدند، ظالم و متجاوزند.(فیض القدیر، ج6، ص477)
ابن‌عربی هم می‌نویسد: تمام علمای اسلام و ادله دینی، حضرت علی را امام دانسته و کسانی‌‌که با او جنگیدند، متجاوز بوده و پیکار با آنان برای برگرداندن‌شان به حق و پذیرش صلح، واجب بوده است.(أحکام القرآن، ج4، ص15)

پی‌نوشت:

«و علیّ یقاتل لیطاع و یتصرف فی النفوس و الأموال، فکیف یجعل هذا قتالا علی الدین» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه، موسسه الریان، بیروت، ج4، ص569.
«أنّ علیا مصیب فی قتاله لأهل صفین کما هو مصیب فی أهل الجمل و أنّ الذین قاتلوه بغاة ظالمون له» حدیث و رأی. فیض القدیر، مناوی شافعی، ج6، ص477.
«فتقرر عند علماء المسلمین و ثبت بدلیل أنّ علیّا کان إماما و أنّ کلّ من خرج علیه باغ» أحکام القرآن، ابن‌عربی، دارالفکر للطباعة و النشر، بیروت، ج4، ص15.