پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیت توسل به انبیاء و اولیاء را جایز ندانسته و به همین بهانه بسیاری از مسلمانان را متهم به «شرک» می‌کنند. محمد بن عبدالوهاب در کتاب کشف الشبهات می‌گوید: «همه امت‌های گذشته، به خداوند اعتقاد داشتند و خداوند را خالق می‌دانستند و معتقد بودند که روزی دهنده خداست و حیات و ممات در دست اوست و همه آسمان‌ها و زمین در تصرف خداست، فقط در توحید عبادی مشکل داشتند به این معنی که به انسان‌های صالح، انبیاء، ملائکه، عیسی، مریم و ... توسل می‌جستند، به همین جهت خداوند پیامبر (صلی الله علیه و آله) را مبعوث کرد، که انسان‌ها را از این کار نهی کند، زیرا فقط خداوند سزاوار عبادت است ولا غیر.»[1] وی در ادامه می‌گوید: «هر کس به انبیاء و اولیاء متوسل شود، مانند مشرکین صدر اسلام است و باید کشته شود.»[2]
اکنون باید از وهابیت پرسید، چرا توسل را منافی با توحید می‌دانید، در حالی‌که توسل مسلمانان به انبیاء، با عملی که بت‌پرستان انجام می‌دادند، بسیار متفاوت است. زیرا بت پرستان به سنگ و چوب متوسل می‌شدند، که هیچ خاصیت و نفع و ضرری نداشتند. در حالی‌که انبیاء و اولیاء در نزد خداوند دارای احترام و آبرو هستند و مسلمانان به همین جهت به انبیاء و اولیاء توسل می‌جویند که آنان را آبرومند در نزد خداوند می‌دانند و از آن‌ها می‌خواهند که واسطه شوند تا حوائجشان برآورده شود. بنابراین مسلمانان عبادت و پرستش را فقط براى خداوند می‌دانند و معتقدند که هيچ موجودى غير از خداوند سزاوار پرستش نیست و اگر برخی از مسلمانان هنگام تشرّف به زيارت انبیاء و اولیاء بر آستان در حرم آن عزیزان بوسه مى‏‌زنند، در حقيقت سجده شكر براى خداوند به‌جا مى‏‌آورند، كه چنين توفيقى نصيب آن‏‌ها كرده است؛ نه اين‌كه- نعوذ باللَّه- در برابر امام سجده كنند؛ چرا كه مسلمانان هيچ موجودى غير از خداوند را سزاوار پرستش نمى‏‌دانند و بر هيچ آستانى جز آستان خداوند پيشانى نمى‏‌سايند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. محمّد بن عبد الوهّاب، كشف الشبهات، وزارة الشؤون الإسلامية والأوقاف والدعوة والإرشاد، المملكة العربية السعودية، چاپ اوّل، 1418 هـ.ق، ص3،4.
[2]. همان، ص3،4.
[3]. مکارم شیرازی، آیات ولایت در قرآن، انتشارات نسل جوان‏، قم‏، 1386 ش‏، ص253.

نویسنده: مجتبی محیطی