پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در کتاب انوار نعمانیه، مناظره‌ای بین دو عالم بزرگ شیعه و اهل سنت واقع شد، عالم شیعه مرحوم شیخ بهایی (اصالتاً از جبل عامل و ساکن ایران) و عالم سنی از علمای اهل سنت مصر بود. در این کتاب نوشته شده که شیخ بهایی چون به سفر مکه مشرّف شد، چهار سال سفرش طول کشید و دو سال هم در مصر ماند و در مصر با یکی از علمای معروف مصری آشنا شد. شیخ بهایی از روی تقیّه به آن عالم سنّی، گفته بود که من بر مذهب اهل سنت و از اهل تسنن هستم.
روزی آن عالم سنّی مذهب به شیخ بهایی گفت: این طائفه رافضه (شیعه) که در نزد شما هستند، در مورد ابابکر و عمر چه می‌گویند؟ شیخ بهایی پاسخ داد: آن‌ها دو حدیث برای من ذکر نمودند، که من از جواب آن‌ها عاجز مانده‌ام و تا به حال نتوانستم، پاسخی قانع کننده به آن‌ها بدهم. عالم سنی پرسید: آن دو حدیث کدام است؟ شیخ بهایی فرمود: شیعیان می‌گویند، مسلم در کتاب صحیح خود روایت می‌کند که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «من آذی فاطمه فقد آذانی و من آذانی فقد آذی الله و من آذی الله فقد کفر.[1] هر که فاطمه را اذیت کند، پس به تحقیق مرا آزرده و هر که مرا آزار دهد، خدا را آزرده است و هر کس خدا را بیازارد، به تحقیق کافر شده است.» و هم‌چنین در این کتاب پس از پنج ورق روایت کرده: «انّ فاطمه خرجت من الدنیا و هی غاضبة علی ابی‌بکر و عمر.[2] فاطمه (علیها السلام) از دنیا رحلت کرد، در حالی‌که بر ابوبکر و عمر خشم‌ناک بود». چون آن‌دو موجب آزار او شده بودند، من تا حال نتوانسته‌ام پاسخ و توجیهی از این دو حدیث ارائه دهم.
عالم سنّی گفت: نگران نباش، من امشب آن کتاب را مطالعه می‌کنم و آن دو حدیث را مورد بررسی قرار می‌دهم و فردا جوابش را برای شما می‌آورم. فردای آن روز، آن عالم سنّی با ناراحتی و عصبانیت به شیخ بهایی گفت: فلانی من نگفتم این رافضی‌ها همیشه به ما سنّی‌ها تهمت می‌زنند و حدیث دروغ نقل می‌کنند. شیخ گفت: چه‌طور؟ عالم سنی گفت: من دیشب صحیح مسلم را به‌دقت مطالعه کردم و دیدم فاصله حدیث اول با حدیث دوم بیش از پنج ورق است.[3]
شگفتا از این جواب.

پی‌نوشت:

[1]. صحیح مسلم، مسلم نیشابوری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج4 ص1902 حدیث 94 باب 15.
[2]. همان، ج4 ص1948 حدیث 2509.
[3]. انوار نعمانیه، مرحوم نعمت الله جزایری، دار القاری، بیروت، لبنان، ج2 ص179.
منتخب قوامیس الدرر، شریف کاشانی، مجمع ذخائر اسلامی، قم، ایران، ص296.