ما در این نوشتار مختصر پاسخ محکم و مستدل و دندان‌شکن امیرالمومنین، حضرت علی (علیه السلام) را به افرادی که عقیده دارند، که ابوطالب (علیه السلام) کافر بوده و با همین کفر و عقیده از دنیا رفته، می‌دهیم و همگان را دعوت به انصاف کرده، تا بی‌جهت به ساحت مقدس این شخصیت بزرگ اسلام نتازند، که روز قیامت برای همگان نزدیک است. در کتاب تفسیر ابوالفتوح رازی نوشته شده است: «که روزی حضرت علی (علیه السلام) در مجلسی نشسته بود، در حالی‌که عده‌ای از مردم دور آن حضرت جمع شده بودند، پس ناگاه مردی از آن میان برخاست و گفت: یا امیرالمومنین، چگونه است که تو دارای این همه مقام و منزلت و فضیلت‌های فراوان هستی، اما پدرت ابوطالب در جهنم معذّب و در سختی است؟ حضرت علی (علیه السلام) با ناراحتی به او فرمود: ساکت باش، خدا دهانت را بشکند، قسم به آن خدایی که محمد را به حق به پیامبری برگزیده، اگر پدرم از خداوند برای جمیع گنهکاران روی زمین طلب بخشش و شفاعت کند، خداوند حاجت پدرم را می‌پذیرد.»[1] آن‌گاه حضرت علی (علیه السلام) ادامه داد: «ابی معذّب فی النار و ابنه قسیم الجنه و النار؟[2] آیا پدرم در جهنم عذاب خواهد شد، با این‌که پسرش تقسیم کننده بهشت و دروزخ است.» و بعد فرمود، قسم به آن خدایی که محمد (صلی الله علیه و آله) را به حقیقت به پیامبری برگزید، نور پدرم در قیامت، تمام نورها را تحت الشعاع قرار می‌دهد، مگر چند نور را؛ نور محمد  و نور من و نور حسن و نور حسین و نور نه فرزند حسین. بدان‌که نور پدرم، ابوطالب از نور ماست و نور ما دوهزار سال قبل از خلقت آدم، خلق شده بود.»[3]
و در آخر اگر در کتب تاریخی سیری کوتاه داشته باشیم، قطعاً به نتایج جالبی دست خواهیم یافت، که ابوطالب ایمان کامل داشته، چرا که طرز تفکر و عقیده هر شخصی را از چند راه می‌توان بدست آورد و حضرت ابوطالب (علیه السلام) هم مشمول تمام این موارد می‌شود، از جمله: بررسی آثار علمی و ادبی که از او، به‌جا مانده است،[4] و هم‌چنین طرز رفتار و کردار او در میان جامعه و در آخر عقیده دوستان و نزدیکان بی‌غرض او در حقش.

پی‌نوشت:

[1]. تفسیر رازی، ابوالفتوح رازی، کتابخانه آستان قدس رضوی، ایران، ج8 ص471.
[2]. بحارالانوار، علامه مجلسی، موسسه الوفاء، بیروت، لبنان، (1403ق)، ج15 ص144.
[3]. کنز الفوائد، کراجکی، مکتبه المصطفی، قم، چاپ دوم، (1369ش)، ص80.
[4]. «ذخائر علمی و ادبی حضرت ابوطالب(ع)»