پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله احکام تأمل‌برانگیز فرقه‌ی بهائیت، آزادی بی‌حد و حصر در گوش دادن به هر نوع موسیقی از جمله غِنا است. حسینعلی‌بهاء، سرکرده‌ی فرقه‌ی بهائیت، در این رابطه می‌گوید: «إنَّا حَلَلنَا لَکُم أصغَاء الأصوَات و النَغَمَات إیَّاکُم أن یُخرِجَکُم الأصغاء عَن شَأنِ الأدَبِ و الوِقاَر [1]؛ ما شنیدن آوازها و نغمه‌ها را حلال کردیم، ولی بپرهیزید از این که شنیدن آوازها، شما را از حدّ اَدب خارج سازد». در ادامه به بررسی تعریف، فلسفه‌ی حرمت غِنا از دیدگاه اسلام و آسیب‌های آن می‌پردازیم.
اول: تعریف غِنا: غنا عبارت است از صدای انسان در صورتی که با ترجیع همراه بوده و مناسب مجالس لهو و گناه باشد.[2] برخی نیز این‌گونه تعریف کرده‌اند که غنا، صفت صوت و خوانندگی محسوب می‌شود. و در آخر می‌توان گفت، هر موسیقی‌ای غنا نیست، ولی هر غِنایی موسیقی است.
دوم: دلایل حرمت غِنا در اسلام: غنا، به دلیل آیات، روایات و اجماع علماء حرام است و هیچ اختلافی در حرمت آن وجود ندارد؛ چرا که غنا از آن گناهانى است که خداوند وعده‌ی آتش به مرتكب آن داده است. همچنین با توجه به روایات مستفیضه‌ی موجود، کلمه‌ی «قول الزور» در آیه‌ی: «...وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ [حج/30]؛ و از قول باطل دوری گزینید»، به غِنا تفسیر شده است.
سوم: فلسفه‌ی حرمت غِنا: خداوند انسان را آفریده تا او را به سعادت در دنیا و آخرت برساند، اساس رسیدن به سعادت در دنیا و آخرت، نزدیک شدن به خداوند از طریق انجام دستورهای اوست. غِنا و صدای تحریک‌کننده، انسان را از یاد خداوند متعال و فضائل اخلاقی دور می‌کند و به سمت بی‌بند و باری و گناه سوق می‌دهد.[4] بر همین اساس، هرکاری که موجب غفلت انسان از خداوند شود، که از جمله‌ی آن غِنا باشد، جایز نیست.
به علاوه؛ در مکتب جامع اسلام، مردان و زنان باید آرامش روحی و روانی سالم و پاک داشته باشند تا بتوانند قلّه‌های رفیع رستگاری را طی کنند. شنیدن غنا، باعث تحریک شهوات و قوای جنسی در انسان می‌شود و آرامش و تعادل در این نیازها را بر هم می‌زند؛ بنابراین هر عاملی که مخل این آرامش شود و به آرامش روحی و روانی و عفّت عمومی آسیب وارد آورد (نظیر غنا)، مورد تأیید اسلام نیست.
چهارم: آسیب‌های موسیقی از دیدگاه دانشمندان: برای کوتاهی کلام، تنها قول یک تن را ذکر می‌کنیم: دکتر اوريزن اسوت مارون، می‌گوید: «هيجان بزرگ‌ترين عامل سکته‌های قلبی است، هنرمندان اغلب به علّت سکته‌ی قلبی درگذشته‌اند. از اين بيان معلوم می‌شود، هيجانِ حاصله از موسيقی، تا چه حد خطرناک است».[5] از دیگر آسیب‌های غنا می‌توان به سستی اراده، دورماندن و غفلت از حقيقت، ضعف عقل و ايمان اشاره کرد.
در نتیجه، برخورد ساده ‌اندیشانه‌ی مدعی پیامبری، با مسئله‌ی غنِا و موسیقی، که مضرّات آن بسیار آشکار است، واقعاً جای تعجب دارد؛ چرا که این نظر بیشتر به قول عامّی شباهت دارد، تا پیامبری الهی! البته می‌توان هدف سرکردگان بهائیت در صدور چنین احکامی را تنها جذب جوانان به فرقه‌ی باطل بهائیت به هر طریقی، حتی از طریق رواج موسیقی‌های مبتذل و مضرّ، دانست.

پی‌نوشت:

[1]. حسینعلی‌نوری، اقدس، بمبئی: مطبعه ناصری، 1314 ق، ص 48، س 7.
[2]. جهت مطالعه‌ی بیشتر رجوع شود به سایت مقام معظم رهبری: موسیقی و غنا (link is external)
[3]. شیخ مرتضی انصاری، کتاب المکاسب، قم: مجمع الفکر الإسلامی، 1435 ق، ج 1، ص 286-285.
[4]. آیت‌الله خامنه‌ای، اجوبة استفتائات، سؤال: 1130.
[5]. موسيقي از نظر دين و دانش؛ به نقل از کتاب پاسخ به پرسش‌های مذهبی، ص 52.